నా జ్ఞాపకాలన్నిటిని నిర్దాక్ష్యిన్యంగా చిదిమేస్తుంటే మాటలు రాక మౌనంగా చూస్తునే ఉన్నా ప్రియా

మనమధ్య దూరాన్ని కరిగించాక
మనమెవరో తెలియని తన్మయత్వంలోకి
మనం జారినప్పుడు
నిజంలాంటి కలలోనో కలలాంటి
నిజంలోనో కన్నీరై జారి
నీ చెక్కిల్లను తాకాలని 
తపన పడుతుంటా ప్రియా
మనసు నాతో....చెప్పే ఉసులు...
పెదవులు చాటున 
మూగగా పలికే కోటి రాగాలు....
లిపిలేని మౌన భాషలు 
ఊసులుగామారుతున్నా ఎందుకో
ప్రకృతి నుంచి పొందే వింత అనుభూతులు....
మౌనం నా చుట్టూ చేరినప్పుడు 
నా కలం రాసే మాటలు....
ఎన్నో ఎన్నో ఎన్నెన్నో..కాలిన గాయంగా 
మిగిలిపోయానెందుకో
జ్ఞపకాలన్నిటినీ....పదిలంగా...
ఉండాలనే..ఉంచుకోవాలని చూస్తున్నా
వాటిని జాగ్రత్తాగా పట్టుకున్నావనుకున్నా..
ఆ తియ్యని జ్ఞాపకాలన్నిటిని
నిర్దాక్ష్యిన్యంగా చిదిమేస్తుంటే మాటలు రాక 
మౌనంగా చూస్తునే ఉన్నా ప్రియా