ఈ రోజెందుకో గుండెళ్ళో కసిగా గునపాలతో పొడిచినట్టు అనిపిస్తుంది చెప్పలేనంత భాద..

ప్లీజ్ వదిలేయండి నామీద నాకే అసహ్యిం వేస్తుంది..
నేను ఎంచేస్తున్నాను... ఏంజరుగుతోంది..
ఒక్క సంఘటన అనుకుంటే పొరపాతే అన్నీ అంతే ప్రతి ఘటన ఎదురు తిరుగుతోంది..
వద్దు నాకీ ప్రపంచం వద్దు ఈ మనుష్యులు వద్దు..ప్లీజ్ వంటరిగా వదిలేయండి..
నాకు మనుషుల మీద నమ్మకం పోతోంది ఎక్కకా మంచితనానికి విలువ లేదు..
జీవితం లో అందరికీ కాకుండా నాకే ఇలా ఎందుకు జరుగుతోంది కారణం..?..
నాకు ఇష్టపడటమే తెల్సు..ప్రేమిండమే తెల్సు..నా ప్రానంకంటే ఎక్కువగా
మనుష్యులు వారిమద్యి ప్రేమ ,నమ్మకం ,అభిమానం ఇవన్నీ వట్టి మాటలే ..
నీతి నిజాయితీ,చచ్చిపోయేంత ప్రేమ,ఉండి ఎమిలాబం ఎవ్వరికి అక్కరలేదివన్నీ..
అందుకే నామీద నాకు ఎందుకో చాలా.. చాలా అసహ్యిం వేస్తుంది...ఎందుకో తెలీదు..
పాత ,కొత్త జ్ఞాపకాలు జరుగుతున్న వన్నీ తలచుకుంటే ..నా మీద నాకు అసహ్యిం వేస్తుంది
ఇప్పుడు నాలో నేను లేను...చీకట్లు కమ్ముకున్నాయి అవి నన్ను కబలించి వేస్తున్నాయి..
వద్దు అస్సలే వద్దు ఈరాత్రి ఇలాగే ఉండిపోనీ...నాకు ఈ చీకటే బాగుంది ఇదే శాశ్వితం కావాలి..
నిద్రలేని రాత్రుల్లో చీకటి అలా గే ఉండిపోతే ఎంత బాగుండు..శాశ్వితంగా తెల్లవారు జామును చూడకుండా..
శాశ్వితంగా శ్వాస ఆగిపోతే ఎంత బాగుండోకదా...విలువలేని ఊపిరి ఉంటే ఎంత పోతే ఎంత
ఈ రోజెందుకో గుండెళ్ళో కసిగా గునపాలతో పొడిచినట్టు అనిపిస్తుంది చెప్పలేనంత భాద..
ఆ పొడిచేవాళ్ళు కసిగా ఇంకా పొడుస్తూనే ఉన్నారు ...ఇంకా ఊపిరిపోలేదా అన్నట్టు..
అయిపొయింది అంతా అయిపోయింది ఆకాశంలో ఓ చుక్క నేల రాలింది..ఈ బాద బరించలేను..
అన్నీ ఒక్కొక్కటిగా గుర్తుకొస్తున్నాయి..కంట కన్నీరు ఉబికి వస్తోంది ఆఖరి గడియ దగ్గర పడ్డది..
ఎవ్వరికీ ఏమీకాని నేనులా ఒంటరిగా ఆఖరి శ్వాశ విడిచాను ...ఈఘడియా ఎప్పుడాని ఎదురు చూస్తున్నాను..