మౌనాన్ని ప్రేమిస్తున్నా...
నీ మాటలు వినిపించాలని...
వీచే గాలిని సైతం ప్రేమిస్తున్నా...
నిను తాకి నను చేరుతోందని...
పగటిపూట కూడా నిద్ర పోతున్నా...
స్వప్నంలో నిను చూడొచ్చని...
నీ పాద స్పర్శ తగిలిన నేలను చూచి ఈర్ష పడుతున్నా...
ఆ భాగ్యం నాకు కలగలేదని...కలుగుతుందని ఆశలేదు
అయినా ఏమీ చేయలేక నిస్సహాయంగానే నిల్చున్నా...
ఎందుకంటావా...ఎందుకోగూడా చెప్పలేను
నిను చూచినవేళ నా మాట మౌనమవుతుంది...
చూపులకే తప్ప దేహంలోని మరే భాగానికి చలనం రానంటుంది...
అయినా హృదయాన్ని వీడిపోని ఆశ మాత్రం నిను చేరాలని తపిస్తూనే ఉంటుంది...
నిను చేరే భాగ్యం ఏనాటి కలిగేనో అని వేచి చూచే నా చిన్ని హృదయానికి ఏమని చెప్పను...
దాని ఆశను నెరవేర్చే ధైర్యం నాకు లేదని... నీవు నాకు దూరం అయ్యావని
ఎంతకాలమని ఈ భాదబరించను..గుండె తట్టుకోలేకపోతుంది..
నీ జ్ఞాపకాలతొ ఊపిరి ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతోంది...అందుకే..
నా ప్రాణం నిలవనంటుంది...చివరిసారిగా నిన్ను చూడాలని..
చివరిసారిగా నీతో ఏదో చెప్పాలని ఆశపడుతున్నా ప్రియా..
ఆశ నెరవేరుతుందో లేదో తెలీదు ..అప్పటిదాకా ఈ ఊపిరి ఉండక పోవచ్చు..?
