అర్ధరాత్రి ఉన్నట్టుండి జ్ఞాపకాలు రెక్కలు తొడిగి రోడ్డున పడతాయి
అందరి కాళ్ల కింద నలుగుతూ పయనిస్తూనే ఉంటాయి..
ఇలా నిదురలేని రాత్రులు ఇప్పటికీ గడుపుతూనే ఉన్నా
ఉదయం మూడుగంటలు,ఎనిమిది గంటలు
మద్యాన్నం రెండు గంటలు, నీవు నిదుర లేచే నాలుగు గంటల సమయం
సాయంత్రం పదిగంటల సమయం ..ఇవేమీ మర్చిపోలేను ఎప్పటికీ...
ఇలా ప్రతి క్షనం నీజ్ఞాపకాలను ఇప్పటికీ తడుముకుటూనే ఉన్నా
గుండెనెవరో బయటకు లాగి ముక్కలు చేస్తున్నట్టూ
గుండెను ముక్కలు ముక్కలుగా చేస్తున్నట్టూ.
ప్రతి రోజూ అర్ధరాత్రి వరకు అదే వేదన
గుండె కుమిలి కుమిలి కన్నీటి చుక్కగా మారే ముందు కలిగే వేదన
చీకట్లను చీల్చుకొని ఉదయించేందుకు సూర్యుడు పడే వేదన..
ప్రతినిమిషం ప్రతిక్షనం నేను పడుతున్న వేదన నీకు తెల్సు .
అయినా మౌనం వీడవు కారణం ఏంటని అడిగే హక్కులేదు నాకు
ఎందుకో భయమేస్తోంది తెల్లవారుతుంటే ఎం వినాల్సి వస్తుందోనని
...
