నీకై వెదుకులాటలో...
ఎక్కడో నన్ను నేను పారేసుకున్నాను
జీవితాన్ని చేజార్చు కుంటున్నను
ఇప్పుడు అంత శూన్యం
నాకు నేను మిగలకుండా ఎందుకిలా.....?
ఒక్క నీ కోసం చాల పోగుట్టుకున్న
నాకు ఎందుకింత ఆశ....?
నీ కన్నుల వెలుగులతో నా జీవితాన్ని నింపుకోవాలని..
నాకనిపిస్తోంది ఆశ హద్దులు దాటుతోందని నిజమేకదా..
ఓ మనిషికి మనస్సు మద్యి దూరం ఇంత వేదన కలిగిస్తుందా.
నీకు నేనున్నానంటూ చెప్పిన మనిషి ఇప్పుడెక్కడ
కాలగమనంలో నన్నొంటరికి చేసి ఎక్కడికి వెళ్ళీంది..
కన్నీళ్ళతో కలిసుండ మని..
నీజీవితానికి అదే ఎక్కువంటూ వెక్కిరిస్తోంది కదూ
కాలం చేసే కచేరిలో విషాద గీతాలు పాడుకోమని ..
ఒకమనిషు దూరం అయితే ..
మరో మనిషిలో ఇంత భారం ఉంటుందని..
ప్రతిక్షనం ఇంత వేదన పడాల్సి వస్తుందని..?
నీకు తెలుసా ...ఎప్పుడన్నా గుర్తుకు వస్తానా..
నాలుగు జన్మలకు సరిపడా విషాదాన్ని నాకు మిగిల్చి..
నేనెవ్వరూ గుర్తు పెట్టూకోలేనంతగ దూరంగా ఎందుకు ఉంటున్నావు..
క్షమించు నిన్ను అడిగే హక్కు నాకు లేదుకదూ ..నా లెవల్ మర్చిపోయా..
నేను బాగా ఎక్కువగా ఊహించుకున్నానేమో కదా...?
జరిగింది అంతా వాస్తవం అని నమ్మానేమో కదా..?
వెర్రివాన్ని జరుగబోనే అసలు నిజాన్ని గుర్తించలేక పోయా..?
