పిచ్చి తల్లి.... ( http://naarathalu.blogspot.com ) లోనిది
తాళం తీసి ఇంట్లోకి వస్తుంటే ఇల్లంతా మూగబోయినట్టుగా అనిపించింది. తలుపు చప్పుడు వినగానే గజేంద్రమోక్షం లో విష్ణు మూర్తి అంత హడావిడి గా పరిగెట్టుకుంటూ వచ్చేసి నన్ను చుట్టేసి పొద్దుట్నుంచీ ఎక్కడికి వెళిపొయావ్ నన్ను వదిలేసి? అని బుంగమూతి పెట్టేవాళ్ళు ఎవ్వరూ లేరు ఇంట్లో అని పదే పదే గుర్తు వచ్చి నాకు తెలియకుండానే కళ్ళు సజలాలయ్యయి. బోసిగా, నా వంటరి తనాన్ని వెక్కిరిస్తున్నట్టు గా వున్న ఇంట్లోకి వస్తుంటే మనసంతా ఎదోదిగులు...
ఎందుకు ఈ బెంగ...ఈ బాధ..ఏపని చెయ్యాలనిపించని నిస్సత్తువ...
ఏపని చెయ్యనివ్వకుండా వెనకాలే తిరిగి, విసిగిస్తూ, సద్దిన ప్రతీది పీకి పడేస్తూ విసిగించే వాళ్ళు లేరు...హాయిగా ఇల్లంతా చక్కగా మనసుకి నచ్చినట్టూ సద్దుకోవచ్చు..కానీ ఇదేమిటి నాకు కనీసం కాలికి అడ్డం గా పడి వున్న చిన్న వస్తువుకూడా పక్కకు తీసి పెట్టాలనిపించడం లేదు.
ఒక్క program కూడా సరిగ్గా చూడనివ్వకుండా, ఏదయినా చాలా interesting గా చూస్తుంటే చటుక్కున channel మర్చేసి Remote నీకు ఇవ్వను గాక ఇవ్వను అని మంకు పట్టు పట్టే వాళ్ళూ లేరు. ఎంతసేపయినా అడ్డూ ఆపూలేకుండా TV చూస్కోవచ్చు. కాని ఇదేమిటి చిత్రం గా అసలు TV పెట్టడానికి కూడా మనసు రావటం లేదు ఇవాళ.
వంట కూడా సరిగ్గా చెయ్యనివ్వకుండా కాళ్ళకి, చేతులకి అడ్డం పడిపొయే వాళ్ళెవ్వరూ లేరు. నచ్చింది హాయిగావండుకుని, పరిగెదుతూ నో, ఎక్కడ ఏమి కొంప మునుగుతోందో అన్న కంగారుతోనో కాకుండా ప్రశాంతంగా కూర్చుని, మంచి పాటలు పెట్టుకుని వింటూ మరీ భోంచేసే అంత తీరిక. కాని ఇదేమిటి నాకు ఇవాళ అసలు ఆకలే అనిపించడం లేదు.
అర్ధరాత్రి నిద్దరలేచి తన అలక తీర్చే వరకూ క్షమిచేది లేదని పేచీలు పెట్టే వాళ్ళు లేరు. కంటినిండా నెద్దరోవచ్చు. కానీచిన్న కునుకు కూడా కరుణించదేం ఈరోజు? అసలు నేను నేనేనా...ఎప్పుడు ఇలా మారిపొయాను...తల్చుకుంటుంటే ఎన్నో జ్ఞాపకాలు తెరలు తెరలు గా...
అసలు మొదటి సారి తన రూపం చూసినప్పుడే కదా నాకు ప్రేమ అన్న అనుభూతి ఎలా వుంటుందో తెలిసింది.అవును...ప్రేమ...అలాంటిది ఈ భూప్రపంచం మీద ఎక్కడా లేదని వుంటే గింటే అకర్షణ లేకపోతే అవసరం అని అడ్డంగా వాదించే నాకు ఆ స్పర్శే కదా ప్రేమ ని పరిచయం చేసింది. శ్రీవారినితొలిసారి చూసినప్పుడు కలిగింది ప్రేమో, ఆకర్షణో, భయమో, నమ్మకమో ఏది సరిగ్గా తేల్చుకోలేకపొయాను కాని తననిచూసినప్పుడు కలిగిన ఆ అవ్యక్తానుభూతి మాత్రం ప్రేమే అని మనసు బల్ల గుద్ది మరీ చెప్పేసింది. నాకు తెలియకుండానే తన మాయలో పడేసింది.
ఆ చిట్టి రూపం...బుల్లి బుల్లి పెదాలు...మూసి వున్న ఆ కళ్ళరెప్పలు....ఓహ్..Your daughter has beautiful eye lashes అని nurse చెపుతుంటే పాపని పెద్ద ఆరిందాలా ఎత్తుకుని మురిసిపోతున్న నన్ను చూసి అప్పుడే లోపలకి వచ్చిన తను, పిల్లల్ని ఎత్తుకోవటమే రాదంటావ్ అన్నారు ఆశ్చర్యం గా. అవును నిజమే...నేనసలు ఇంత చిన్న పిల్లల్నిఎత్తుకోవటం మాట దేవుడెరుగు చూడటం కూడా అదే మొదలు. కానీ ఆ క్షణం నాకు ఆ విషయమే గుర్తు రాలేదు.తొమ్మిది నెలలు పడ్డ కష్టం అంతా its worth అంటోంది నా మనసు మూసివున్న బుజ్జి గుప్పిళ్ళు చూస్తూ.
కాస్త జ్ఞానం వచ్చాక నా కన్నా చిన్న పిల్లల్ని ఎప్పుడూ ముద్దు చేసి ఎరగను నేను. వాళ్ళ ఏడుపులు, పేచీలు బాబోయ్అని ఆమడ దూరం లో వుండేదాన్ని ఎప్పుడూ...కాని తన రాకతో ఒక్క తన మీదే కాదు మొత్తం గా పిల్లలంటే నే ఇష్టంవచ్చేసేంతలా మత్తు మందు జల్లేసింది ఆ పసిది. మా అమ్మ ఎంత ఓర్పుగా నన్ను పెంచిందో కూడా నా ఓర్పు కి పరీక్షపెట్టి మరీ నేర్పింది కూడా నా చిట్టి తల్లే.
వాళ్ళ పిల్లల గొప్పల గురించి చెప్పుకుంటుంటే విని, ఎవళ్ళ పిల్లలు వాళ్ళకి గొప్ప అవతల వాళ్ళకి ఏం interest వుంటుంది, అని కూడా అలోచించరు అని పెద్ద జ్ఞాని లా నవ్వుకునే నేను, మీ పాప ఎలా వుంది అన్న ఒక్క ప్రశ్న కి అది చేసే అల్లరి,దాని ఆటలు 15 నిమిషాలకి తగ్గకుండా ఏకరువు పెట్టేస్తున్నా ఈ మధ్య , నీకులాగే అవతల వాళ్ళూ నవ్వుకుంటారే అని అంతరాత్మ ఘొషిస్తున్నా కూడా ఎక్కడా వినిపించుకోకుండా.
India కి పంపి తప్పు చేసావ్ అని మనసులో ఒక భాగం పోరు పెడుతూనే వుంది. ఇక్కడ వుంటే పొద్దున్నంతా day careలో వుంటుంది, రాత్రి వచ్చాక ఇంటి పనుల్లో దాన్ని పట్టించుకో లేవు. పైగా day care లో తొందరగా ఏదో ఒక infections వస్తాయి. India లో ఐతే అందరు చుట్టలూ, పక్కాల మధ్య స్వేచ్చ గా ఆడుకుంటుంది అని మనసులో ఇంకో భాగం సమాధాన పరుస్తోంది. అంతర్మథనం అంటే ఇదే కాబోలు.
ఎదో chocolate ఇస్తే అది తినే సంతోషం లో వెనకాల నేను కూడా వస్తున్నా అనుకుని అమ్మతో పాటు Security check లోకి వెళిపోయింది. నేను లేనని చూసాక ఎంత గొడవ చేసి వుంటుందో, ఎంత ఏడ్చి వుంటుందో. అసలు India కి వెళ్ళాక అక్కడ ఇమడ గలదా. అక్కడకి వెళ్ళాక అమ్మ కావాలని ఏడిస్తే, బెంగ పెట్టుకుంటే..మాకున్న visa చిక్కుల్లో నేనుగాని, తను గాని వెళ్ళగలమా. కంటికి చిన్న కునుకు కూడా పట్టకపొయినా, పనులన్నీ యాంత్రికం గా జరిగిపోతున్నా,మనసు మాత్రం జ్ఞాపకాల తడిలో, అలోచనల జోలపాట తో చల్లగా జోగుతోంది. ఇంకా ఆ నిద్రావస్థ నుండి బయటపడకుండానే తననుంచి Phone, నీ కూతురు India చేరిపొయిందిటోయ్. మీ అమ్మగారికి call చేసి మాట్లాడు. ఈ పాటికి ఇంటికి కూడా చేరి పోయి వుంటారు అని. అప్పుడే నా చిట్టి తల్లి అంత దూరం వెళిపొయిందా...అందరూ కొత్త వాళ్ళని చూసి, ఎంత కంగారు పడిపోతోందో...నా కోసం వెతుక్కుంటోందేమో...ఏడ్చి ఏడ్చి అందర్నీ కంగారు పెట్టేస్తోందేమో...Phone ring అవుతుంటే ఎత్తి మాట్లడే వరకూ కూడా ఆగ కుండా తొందరపెట్టేస్తూ ఒకటే అలోచనల పరంపర. అమ్మ phone ఎత్తడమే తణువు, అమ్మా బాగా ఏడ్చిందా, గొడవ చేసిందా అని నేనే అడిగేస్తున్నా, మాట్లాడే అవకాశం కూడా ఇవ్వకుండా..ఏమీ అంత గొడవ చెయ్యలేదే, మొదటి Flight లో అంతా కొత్తగా వుండి, చెవులకి పెట్టుకోవటానికి ఇస్తారుగా ఏమిటవీ, అవి అన్నీ పీకి లాగి ఆడుకుంది. దీన్ని చూసి ఇంకో ఇద్దరు పిల్లలు కూడా దీని దగ్గరకి వచ్చి ఆడించారు, రెండో Flight లోకొచ్చేసరికి బాగా నిద్దర తీసింది. నన్ను మాత్రం కదలనివ్వలేదు, bathroom కి కూడా వెళ్ళనివ్వలేదనుకో. అదే కొంచెం ఇబ్బందిఅయ్యింది. అమ్మ ఇంకా ఏదో చెప్తోంది. కానీ నాకు అసలవేమి చెవికి ఎక్కటం లేదు. అస్సలు నా కోసం ఏడవలేదా...ఇదే అలోచన. ఇంకా ఆగ లేక, అక్కడకి వెళ్ళాక అందర్నీ చూసి ఏడ్చిందామ్మా...నన్ను వెతుక్కుంటోందా అని మళ్ళీ అడిగాను. ఏమీ లేదే, మొదట కాస్త గునిసి, అవతల వాళ్ళని observe చేసి అప్పుడు వెళ్తోంది. నీ కూతురు ఎక్కడయినా నెట్టుకొచ్చెయ్యగల రకమే, పైగా ఇక్కడ మీ ఆడపదుచు గారి పిల్లలు వున్నారు గా, వాళ్ళతో తొందరగానే కల్సిపోయింది, ఇంకా దానికి స్నానం చేయించాలి తర్వాత మత్లాడతాను అని పెట్టేసింది అమ్మ.
హమ్మయ్య పిల్ల అనుకున్నంత ఇబ్బంది పెట్టకుండా చేరిపొయింది. బెంగలూ, గింగలూ లేకుండా హాయిగా ఆడుకుంటోంది,చాలా సంతోషించాల్సిన విషయం. కాని సంతోషం స్థానం లో మళ్ళీ మనసులో దిగులు. అసలు నా గురించి బెంగే లేదుట.అప్పుడే నన్ను మర్చిపోయిందా, ఈ ప్రశ్నే పట్టి పీడిస్తోంది నా మనసుని. అదే మాట ఆయనకి call చేసి అంటే నీకు ఏమయినా పిచ్చా? చిన్న పిల్ల ఐనా అది మన పరిస్థితి అర్థం చేస్కున్నట్టుగా మనమీద బెంగ పెట్టుకోకుండా సర్దుకుపోతుంటే, నిన్ను మర్చిపోయిందని ఏడుస్తున్నవా అని నాకే నాలుగు అక్షింతలు వేసి phone పెట్టేసారు. నాకు పిచ్చికాబట్టే కదా మీకు చెప్పి, అడిగి మరీ తిట్టించుకున్నాను అని నన్ను నేను తిట్టుకుంటుంటే హఠాత్తుగా ఒక విషయం గుర్తువచ్చింది. నాకు పెళ్ళైన కొత్తలో అమ్మ నా మీద బెంగ పెట్టుకుని బాధ పడుతుంటే పోని Visa processing చేయించమటావా అమ్మా, ఇక్కడకి వచ్చి మా దగ్గర కొన్నాళ్ళు వుండి వెళ్దువు గాని, నాన్న అక్కడ ఎలాగో సర్దుకుంటారు లే అంటే, ఎప్పుడూ నా బెంగ గురించి మాట్లాదతావ్ గాని ఇన్ని రోజుల్లో ఒక్కసారి కూడా నువ్వు నా మీద బెంగ పెట్టుకున్నా అని చెప్పలేదు. నువ్వు బెంగ పడి వుంటే ఎన్ని పాట్లైనా పడి వచ్చేసి వుండేదాన్ని కానీ, ఇప్పుడు నేను రాను అన్నఅమ్మని చూసి, నేను బెంగ లేకుండా వున్నానని సంతోషించాలి గాని ఇలా అలుగుతుందేమిటి పిచ్చి అమ్మ అని నవ్వుకున్నాను. ఆ విషయం గుర్తు వచ్చి నా మనసులో రేగుతున్న నాకే అర్ధం కాని, ఏ లాజిక్కులకి అందని పిచ్చిప్రశ్నలన్నింటికీ సమాధానం చెప్పేసింది నువ్వూ ఇప్పుడు పిచ్చి తల్లివి అయిపొయావే పిచ్చి తల్లీ అని. ఇంతలోనే అమ్మ అనే ఇంకో మాట కూడా గుర్తొచ్చింది. పిల్లల మీద ప్రేమ ఎప్పుడూ పల్లం వైపు ప్రవాహం లాంటిది అంటూవుండేది...నిజమే...అమ్మని నిన్ను అది ఏమైనా ఇబ్బంది పెట్టిందా అని అడగలేదు, కనీసం తను చెప్తుంటే కూడా పట్టించుకోలేదు నేను....నా కూతురు పెద్దదయ్యాక, అన్నీ తెలిసాక నన్ను ప్రేమిస్తుందేమో, కానీ ఇంత పిచ్చి గా మాత్రం తన పిల్లల్ని మాత్రమే ప్రేమించగలదేమో
పిచ్చి తల్లి.... ( http://naarathalu.blogspot.com ) లోనిది
