గుట్టలు గుట్టలుగా
శవాల కుప్పలు
తల లేని మొండెం
ఆత్రంగా తడుముకుంటోంది
ఆగిపోయిన శ్వాస
నిశ్శబ్ధంగా ఆవిరవుతోంది
మూతబడిన కనులు
రెప్పల్లోంచి చూస్తున్నాయి
తెరుచుకున్న నోరు
కొత్త వేదం పలుకుతోంది
తెగిపడిన చేయి
గుండె కోసం వెదుకుతోంది
రాబందుల రెక్కలతో
కాళ్లు ఎగురుతున్నాయి
చుట్టూవాలిన ఈగలు
మౌనగీతం పాడుతున్నాయి
దూరంగా నేను
మౌనంగా చూస్తున్నాను
ఆత్మను చంపి
అంత్యక్రియలు చేస్తున్నాను
దూరంగా చూస్తున్న రెంటు కళ్ళు..
నాకు ఎంతో నాకిష్టమైన ఆ రెండు కళ్ళు
ఎప్పుడు దూకుదామాని అంటున్న కంటి నిండా నీరు..
నేను తన నుంచి దూరం అయినందుకు...
వస్తున్న కన్నీళ్ళా..?
పీడా విరగడైంది ..?
అంటూ వస్తున్న ఆనంద భాష్పాలా..?
