నువ్వు
నీ ఒక్కో కన్నీటి చుక్క
వేల వేల ప్రళయాలై నన్ను ముంచెత్తుతున్నాయి
నీ జ్ఞాపకాల సడిలో
ఓ విషాదగీతం నా గొంతును నులిపేస్తుంది
నా నిశబ్దపు గోడలను తడుముతున్న నీ ప్రతిధ్వని
చీకటి రాత్రుళ్ళు పై కప్పుపై కదలాడే నీ ఛాయా చిత్రాలు
కదలాడుతూ కదలాడుతూ ఆగిపోయే కాలం
హమ్...ఎన్నని చెప్పను?
రాయిలా మారలేని నా అసహాయతను గుర్తుచేస్తున్న
ఈ గుళకరాళ్ళను
నా నిశ్చల తటాకంలో గుమ్మరిస్తున్నది ఎవరు?
నువ్వా? నేనా? నువ్వు
