నా కళ్ళకి చీకటి అలుముకుంది,నా శరీరం చల్లబడింది,నా గొంతు మూగబొయింది

నీతొ నడిచిన క్షణాలన్ని నన్ను ఇప్పుడు ప్రశ్నించాయి,
ఎందుకు మళ్ళీ మాకు ఆ అవకాశం ఇవ్వలేదని,
నీతొ మాట్లాడిన నా హృదయం నాకు చెప్పింది,
తను కలిసే దాక మాట్లాడనని మనస్సు మొరాయిస్తుంది

నీతొ నడిచే నా పాదలు చెప్తున్నాయి,
తమతొ పాటు నడిచే నీ పాదలు లేనిదే అవి కదలమని,
కాని వాటికేం తెలుసు నువ్వింక తిరిగి రావని,

నా మనస్సుకు దూరం అయి మరో....?
నన్ను ద్రోహిని చేసి పోయావని ఎన్నిసార్లు చెప్పినా
మనస్సు మారాం చేస్తుంది...ఎలా చెప్పను ఏమని చెప్పను

నువ్వు లేకుండా నేను మాత్రం ఎలా బ్రతికుంటాననుకున్నావు.
నీ జీవితానికి అడ్డురాను నీవు సంతోషంగా ఉండాలి
నీవు మోసమోతున్నావు ...అని తెల్సుకునే సరిని నేనుండానేమో..

ఏవి జరుగ కూడదని అనుకుంటున్నానో అవే జరుగుతున్నాయి..
నాకిక తట్టుకునే శక్తి లేదు..మనస్సు నీరస పడుతోంది నిజం
భావోద్వేగాల్లో బందీనై విలపిస్తున్నా ఎంజరుగుతోందని..

కనికరం జాలి లేని మనుష్యుల మద్యి బ్రతకలేం అని మనస్సు తేల్సింది..
ఈ మనుష్యులు ఇంతే వద్దు ఎవ్వరూ వద్దంటూ కన్నీరు పెడుతోంది మనస్సు.
నేనేమయింది ఆనవళ్ళూకూడా నీకు తెలియకూడదని పిస్తొంది..
తెల్సినా నీవేంచేస్తావు...హేపీగా ఫీల్ అవుతావుకదూ...?



నా కళ్ళకి చీకటి అలుముకుంది,
నా శరీరం చల్లబడింది,నా గొంతు మూగబొయింది,
నా గుండె ఆగిపొయింది,
శరీరాన్ని రాబందులు పీక్కు తింటున్నాయి..
శరీరం నుంచి విడిపోయిన నేనే నీవేంచేస్తున్నావని నీకోసం వచ్చా..
మరొకరి కౌగిలికో హేపీగా ఆనందంగా ఉన్నావు..తట్టుకోలేక పోయాను

ఇలాంటి ఘటనలు చూడలేకే..ఇలా అయ్యాను..
నా నిర్నయం తప్పుకాదనిపించింది..
ఇవన్నిటిని చూడలేక పొతున్నా పారిపోతున్నా...
ఎక్కడికి పోతున్నానో ఎందాకా పోతున్నానో తెలీదు..
ఎంత పరుగులు తీస్తున్నా అలుపు రావడం లేదు..
గుండె నిండా దుక్కం నాకు అలుపు అనిపించడంలేదు..
నాకిప్పుడు శరీరం లేదు ఆత్మగానే పరిగెడుతున్నా..