కనురెప్ప వాలిపోతోంది.....
పొంగిపోతున్న కన్నిటికి ఆనకట్ట వేసేందుకు .....
గుండె బరువెక్కుతోంది .....
బద్దలవుతున్న బాధను బందించేందుకు ....
గుండె అలసిపోతోంది .....
చెక్కిలి పై కన్నీటి ఆనవాళ్ళు తుడిచేందుకు. ....
వేదన రాగాన్ని ఆలపిస్తున్న మూగ గానం నాది.........
అది విని కరిగే హృదయపు ఉనికి ఏది ...?
ముక్కలైన మనసుతోనే ... శిదిలమైన ఆస తోనే సంచరిస్తున్నా...
మనిషి లాగే కనిపిస్తూ శిల లాగా బ్రతికేస్తున్న....
లేదు ఇంక ఎక్కువకాలం బ్రతికే అవకాశంలేదనిపిస్తోంది..
శిధిల మైన శిలలా మారిపోవాలని ఉంది..జీవం ఆవిరౌతోంది కదా..
ప్రియా నేను పోయినా నన్ను గుర్తుంచుకుంటావుకదూ..?
ఆవిషయం తెల్సిన క్షనాన ఓ కన్నీటి బొట్టు రాలుస్తావా..?
ఆ కన్నీటి తో మళ్ళీ జీవంపోదాలని ఆలోచన కాదు..అది నాకు మృతం..
ఆ కన్నీటిబోట్టే ..నా తప్పులన్నిటిని తప్పిస్తుందన్న నమ్మకం..
వెళ్ళి పోతున్నాను ప్రియా..నీకు దూరంగా చూడలన్నా చూడలేనంత దూరంగా..
నన్ను చూడాలనిపిస్తే ఆకాశంకేసి చూడు ..అక్కడో తలుక్కుమనే చుక్క నీకోసం ఆత్రంగా చూస్తుంది
మినుకు మినుకు మంటూ నీకోసం ఎదురు చూస్తుంది.అది నేనే..
ఆకాశం లో చుక్కగా మారి నీ చల్లని చూపుల కోసం ఎదురు చూస్తా..
అవును నా పిచ్చిగాని అప్పటిదాకా నేను గుర్తు ఉండాలి కాదా...?
గుర్తు ఉంటానా..గుర్తుంచుకునేంత గొప్పోడిని కాదుకదా...?
