జీవితమనే చిత్తు కాగితం మీద రాసిన అందమైన ప్రేమలేఖను నేను...!
భావాల సుడిగాలి రేగినప్పుడు అలా తేలుతూ...నీ ముందు వాలుతాను.
నాకు తెలుసు నువ్వు నా...స్థానాన్ని నాకిస్తావని.
నా జీవితాన్ని ఉండ చుట్టి అందులో పడేసావ్.నువ్వు పనికిరావని విసిరేసిన వస్తువులతో నేను జతకట్టాను.
నాకు వాటికి ఒకటే తేడా...అవి నిన్ను ప్రేమించావు.నేను ప్రేమించకుండా...ఉండలేను.
రోజులో ఏదో ఒక సారి నువ్వు నావైపు తొంగిచూస్తావ్.అది మొగ్గవిచ్చుకోనేందుకు పడ్డ సూర్యకిరణం అని అనుకొనే అంతలోపే...మేఘాల కనురెప్పలు వాల్చేసి వెళ్ళిపోతావు.
నా చుట్టూ ఉన్న కిటికీ సందులలో నుంచి నీ పాదాల కదలికలను గమనించే ఆ ఆనందమే వేరు...
నేడు నువ్వు ఇచ్చిన స్థలం కంటే పెద్ద స్త్స్లంలో వచ్చి పడ్డాను.ఇక్కడ చాలా మందికి పనికి రాని వస్తువులు ఉన్నాయి కానీ,నాకెందుకో వాటితో స్నేహం చేయాలని లేదు.. ఎందుకంటే నీది అన్నది ఏది...లేదు కదా!
మల్లి నాలో భావాల సుడిగాలి రేగి నీ చెంతకు రావాలని ఎగిరాను...కానీ గాలి నాకు ఆర్హత లేదంటూ... మంటల్లోకి నెట్టేసింది.నేను బూడిదైన...నా ప్రేమ పరిమళాలు నిన్ను తాకితే అంతే చాలు... ఈ జన్మకు...!!
