నిన్ను పలకరించాలని ఆశగా చూస్తున్నా

నిన్ను పలకరించాలని 
ఆశగా చూస్తున్నా 
ఎక్కడా  నువ్వు లేవు..
ఎందుకనో చెప్పవూ 
నా మొహానికి అలసిన 
దేహమొకటి తగిలించి వెళ్లావు
తొంగి చూస్తే లోపల 
నలిగిన మనసు
పగిలిన నాజ్ఞాపకాలు తప్ప 

జీవితంలో ఒకొక్క 
మడత విప్పుతుంటే
మనసు గాజు గది 
పగులుతున్న చప్పుడు
అవన్నీ అక్కడ నీవుండి 
పగలగొడుతున్నా  
నా జ్ఞాకాలు  అడ్డుచెప్పలేను ..చెప్పను 
కారణం నీకు నాకు మాత్రమేసు  తెలుసు

నాలోని అలజడి బ్లాగులో అక్షారాలైన క్షనాన

ఏదో ఆరాటం మొదలౌతుంది. ఎక్కడా తిన్నగా ఉండనీదు, చేస్తున్న పనేంటో అర్థం కాదు. అప్పుడొకటే దారి. వీలు చేసుకుని ఎక్కడోచోట కూర్చుని ఉన్న ఫళాన రాసెయ్యాలి. హమ్మయ్య! రాసేస్తానా, అప్పుడు కాస్త ఊపిరాడటం మొదలౌతుంది.” ఎందుకో తెలియదు కాని మనసు మూలల్లో ఎదో అలజడి ...నిర్వేదం నిరాశ ..గతం చేసిన మాయలో ఇంకా బ్రతుకుతున్న ప్రస్తుతం   ....ఆ గతంలో నాతో వున్న ప్రానులు అన్నీ మర్చిపోయి కొత్త జీవితంలో పడి ఆనందంగానే వున్నారు మరి నేనెందుకు ఇలా  ఆలోచిస్తూ సంత్సరాలు గా భాద  పడుతూనే వున్నా ...ఎందుకని ఎవ్వరిని అడగాలి నేనెందూ అన్నీ మర్చిపోలేక పోతున్నా ..నేనెందుకు అందరిలా ఆనందంగా వుండలేక పోతున్నా ..“ఏదైనా కష్టమొస్తుంది కదా. చాలా పెద్ద విషాదం ఒక్కోసారి. బాగా బాధేస్తుంది. ఏడ్చినా, ఎవరితో చెప్పుకున్నా తీరదు. ఆ తీవ్రత, విషాదపు లోతు ఉన్నదున్నట్టు బయటికి పంపాలంటే రాసుకోడం తప్ప వేరే దారి లేదు.” దాచుకున్న జ్ఞాపకాలు నాలో నిలబడలేక మనసు మూలల్లోనుండీ కలం వుండీ  కాగితాల్లో జారిపడే రోజులు పోయి కంఫ్యూటర్ కీబోర్డు ఇంగ్లేషు కీబోర్డు పై తెలుగు అక్షరాలు అవలోలకంగా ..ల్యాప్ టాప్ స్త్రీన్ పై పడి నాలోని భాదను మైపరపించి నన్ను దహించి వేస్తున్న నాలోని గుండెల్లోనుంచి రగిలిన గతం వువ్వెత్తున అగ్నిలావాలా ..నాలో జివ్వుమన్న శక్తినంతా కూడాదీచుకొని కీబోర్డులపై నాలోని ఆందొలనాంటా ఎండవేడికి కిరనజన్య సమ్యోగ క్రీయ జరిగినట్టు ..కీబోర్డు పై నుండి ఒక్కోపదం ..కంప్యూటర్ స్క్రీన్ పై కనిపించగానే ఆవేశంగా రాసుకొన్న పదాలు ...గతం జ్ఞాపకాల మటల్లోనుంచి రాలిపడిన నిప్పుకనికల్లా కనిపిస్తూ నాలోని  ఆవేశాన్ని కాస్త తగ్గిస్తాయి అవి ఈ బ్లాగులో కవితలై మెరుస్తున్నప్పుడు నాలో తెలియని శాడిష్టు ఆనందంగా కెవ్వుమని కేక వేస్తాడు ..ఆది ఆనందమో విషాదమో తెలియని ఒక తియ్యని అనుబూతి  ఏదో సాదించానన్న తృప్తి అంతలోనే ఏదో గుర్తుకొచ్చి వెంటనే కంటి  చివరన నీటి చెమ్మ బొట్లు బొట్లు గా మారి జారిపొటున్న క్షనాన మల్లీ ఏదో తలియని భాద నన్ను కమ్మేస్తూ ఉంటుంది వేళ్ల మెటికలు విరుచుకుంటూ, అప్పటిదాకా మోస్తున్న టన్నుల బరువుని దింపుకున్నవాడిలా నిట్టూర్చి రాస్తునే ఉంటాను “నేనూ ఆలోచించాను. నేనురాసేది చాలామందికి, అసలెవరికీ అర్థం కాకపోవచ్చేమో అని రూఢీగా అనిపించింది కూడా ఒకసారి. కానీ రాశాను. లోకం సంగతేమో కానీ, రాసుకున్న ప్రతిసారీ బహుశా, నాకు నేను ఏమైనా అర్థమౌతానేమో తెలుసుకోడానికి రాస్తాను.” ఎవ్వరో చదువుతారని కాదు చదివిన వాల్లు నన్ను అర్దం చేసుకుటారనీ కాదు నాలోని అవేశం అక్షరాలైతే ఇలా ఉంటుంది అని ఏదో చెప్పాలని ఏదో రాసేస్తుంటాను 

ఎంటో అందరూ ఆనందగా ఉన్నారు నేను తప్ప

ఎంత పాతబడిన గాయమైనా
మళ్ళీ మళ్ళీ ముళ్ళకంప ముల్లుల్లో
కొత్తగా రేగి రేగి జ్ఞాపకాల సుడుల్లో
పోగొట్టుకున్న అమూల్యాలను 
కలల్లోనూ వెతుక్కున్నట్టు
వెక్కిళ్ళు పెడుతూనే ఉంది నా గతం ..
ఎంటో అందరూ ఆనందగా ఉన్నారు  నేను తప్ప 
అంటే అన్నీ మర్చిపోయి 
అందరూ అబద్దంలో బ్రతికేస్తున్నారు 
నేను మాత్రమే నిజం లో నిర్వేదంతో బ్రతికేస్తున్నా 


ఎన్ని వెలుగులను మింగేసిన
చీకటిలా అనేక నిజాలను 
దాచుకొని నిబ్బరంగా ఉండలేక 
కంటీమీద కునుకు లేక 
ఇలా జీవచ్చవంలా ఎందుకునా 
నన్ను నేను  ప్రశ్నించుకుంటే 
నాకు నేను అర్దం కాక 
నాలో నేను నిలువలేక 
నిన్ను నాదగ్గర లేనప్పుడు
ఏక్కడో ఒకచోట 
చిరునవూలు చిందిస్తున్న నిన్ను
చేరలేక చేరుకోలేక 
నేను పడుతున్న మరణ యాతన   

ఈ రోజు నా కళ్ళు ఒలుకుతున్నాయి..

ఎందుకో.. నిష్కారణంగా.. 
ఈ రోజు నా కళ్ళు ఒలుకుతున్నాయి..
ఎదురుగా ఏమీ కనిపించడంలేదు
పెదవులు వణుకుతున్నాయి..
కొన్ని  నిర్ణయాలు కొరుకుడు పడకేమో
ఐనా నా కెందుకు చెపుతున్నా?...
అని చిరాకు పడుతున్నావా..?
నీవెటు పోతే నాకేంటి ..?
అని అనుకొంటున్నావు కదూ మనసులో 

నేను ఆ పాత నాలా ఊందలని  కోరట్లేదు
ఎప్పటికీ.. కొన్ని గాయాలు 
పచ్చిగా ఉంటేనే..
శిక్ష కఠినంగా ఉంటేనే గానీ. 
ఈ కసి తీరేట్టుగా లేదు
భాదను అలవాటుగా చేసి వెల్లావు 
అనుభూతి అందంగా ఉన్నట్టుంది 
అది పూర్తిగా నన్ను వశంచేసుకున్నట్టుంది.

జ్ఞాపకాలు మెడన వేసుకుని, ఎప్పటిలానే..
కలలు పరిచిన నిశీధిలో
విరిగి చెదిరిన ఆశ తునకలు
ఏరి తిరిగి కూర్చలేక ..
బంధాలు త్రుంచి 
బరువు తీర్చమన్నట్టు..
వేడి నిట్టూర్పుల బలానికి
విగత భావాల తోడుగా
అనంత వీధుల్లో..
గతం గాలిపటంలా ఎగరుతుంది..

ఆట ముగిసింది ..నా గతమతా గాయాల పాలు చేసి ..?

గడిచిన కాలం వదిలిన జ్ఞాపకాల్లో 
నన్ను నేను చూసుకోవాలనుకున్న ప్రతిసారి
మనసనే అద్దం పగిలిన క్షనాల్లో 
అద్దం ముక్కల్ని ప్రేమగా తుడుచుకుని
పగిలి  చెదిరిన బింబాల్లో నన్ను నేను 
ఆతృతగా వెతుక్కుంటున్నాను..
ప్రతి ప్రతిబింబంలో 
నేనెక్కడ కనిపించడంలేదు 
అన్నిటిలో నీవే కనిపిస్తున్నావు 
నాన్ను నేను చూసుకుందామనుకొంటే 
ఎక్కడా కనిపించనెందుకనో 

నిజమిది అని ఒప్పుకోను
అబద్ధమని మరువలేను
తప్పు నాదని తలవంచలేను
ఒప్పు ఇది అని ఎదిరించలేను
ఇవన్నీ తెలీసే నీవు నాతో 
నాజీవితంతో ఆడుకొన్నావు 
ఆట ముగిసింది ..
నా గతమతా గాయాల పాలు చేసి 
నీ ప్రస్తుతాన్ని మాత్రం పూలవనం చేసుకొని 
ఆనందిస్తున్నావు గాఆ 
నన్ను భాదపెట్టినా 
భాదపెట్టిందినీవేగా అని నీ ఆనందం లో 
నా సంతోషాన్ని వెతుక్కుంతున్నాగా  

నిట్టూర్పుల వేడి విషాదంలో కాలిపోతున్నాను

చీకట్లో నిశ్శబ్దం
నా అంతర్మధనానికి
నేపధ్య గీతంలా సాగుతోంది
జీవితం  చీకటిలో మగ్గిపోతంది 
నిట్టూర్పుల వేడి విషాదంలో 
కాలిపోతున్నాను 
ఈ సమయంలొ 
నిషాలను నిమిషాల్లా 
గ్లాసులో నింపుకొని 
బాధలొ భావుకత వెతుక్కుంటూ
భారంగా నాలో నేను 
అడుగులు వేస్తున్నా 

ఇక అలిసిపోయాను
మానసికంగా అలిసిపోయాను
నన్ను నేను గుర్తించలేనంతగా
నాలో నేను కరిగిపోయేంటగా 
ప్రతి  నిశిరాత్రిన 
నా జ్ఞాపకారణ్యంలో
నన్ను నేను వెతుక్కుంటున్నాను
అక్కడెక్కడెక్కదైనా 
నీలో నేను కలిపిస్తావేమో అని 
నా గతం నుండి నన్ను నేను
పెరికి తెచ్చుకుంటున్నాను
విరిగిపోయిన చెట్టులా మారిన 
జివితంలో చిగురించాలనే 
అత్యాసతో నన్ను నేను తడుముకొంటూ 

ఆనాటి జ్ఞాపకాలు మనసును తొడేస్తున్నాయి

మనసును మాయం చేసిన  ఆనాటి
జ్ఞాపకాలు మనసును  తొడేస్తున్నాయి 
అనుభూతులు అనుభవంలో 
కాలి బూడిద చేసిన 
ఆగతాలన్నీ 
కళ్ళముందు నాట్యిమాడుతున్నాయి.

ఆ రోజు నను వీడి పోతూ..
మరొకరి చేయి నీబుజం పై 
వుండగా అందరిముందు నన్ను దోషిని చేసి 
వెల్లిపోతున్నప్పుడు..
నా మనసు మెలికలు తిరిగిన భాద 
నీకు తెలిసేనా ...
తెలిసినా తెలియనట్టి నటించావుగా
ఆ క్షనాలు గుర్తొచ్చిన ప్రతిసారి 
కళ్ళనుండి జారువారిన కన్నీరు 
ఉప్పగా తగిలిన ఆ ఉప్పొంగిన భావాలు 
భారంగా గుండెల్లో గుచ్చి 
 నన్ను ఇంకా భాదపెడుతూనే  వున్నాయి 

చీకటి రాత్రిని మనసారా తాగుతున్నా గత్యంతరం లేక

స్థంభించిన కాలం  సమక్షంలో
గుండె మంటల వేడికి 
కరుగుతున్న రాత్రికి
ఏంమని  సమాదానం చెప్పాలో తెలియక 
కన్నుల్లో జారిపోతున్న 
చీకటి రాత్రిని మనసారా తాగుతున్నా
గత్యంతరం లేక 
గుండె గొంతుకలో 
నలిగిపోతున్న ఆరోజుల సాక్షిగా 


కరిగిపోతున్న ఈరేయి సాక్షిగా  
నలుపును  నా మనసుకద్ది, 
చీకటి నీ కురులు వెనక్కేస్తూ,
నీ నుదుటికి మడతల్లో 
నలిగిన నా మస్సాక్షి 
మదిలో మౌనమై 
నిజంలో నీడనైపోయానుగా 


నిజం  నిద్రలా నన్నొదిలి 
మెల్లగా జారుకుంది
నా నిన్నటికి నేటికి మధ్య 
జ్ఞాపకాల వంతెన మాయమయ్యింది
లోకానికి తెల్లారింది కాని నాకు  కాదేమో 
నాకు ఈ రాత్రీ కరిగి జరిగి పోయింది
చీకటిలో నన్ను నేను మాయజేస్తూ 
నీకోసం రోదిస్తున్న  నామనస్సాక్షిగా 

నువ్వు నాదానివి కాదు అన్నఆలోచన..?

ఆ కళ్ళు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా 
ఓ వింత అనుభూతి..
ఈ జీవితాంతం లో 
మళ్ళీ ఆ కళ్ళను చూడలేనేమో  


ఏదీ మరో అనుభవం ఏదీ
ఆ తియ్యటి అనుభూతి 
దేనికి సరిరాదు. అసలు
అటువంటిది అణుభవం
ఉండదేమో ..నీవు దూరమైనా 
నీవు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా 
మనసును పదునైన 
ఐస్ కత్తితో కోసినంత భాద 


నువ్వు నాదానివి అన్నఆలోచన 
నా మనసు 
పరిధిలోనే.. ఈ ఆనందమంతా..
ఐనా అదిచాలు.. అంతకన్నా
అడిగేదేమీలేదు.. అడగలేను.
దూరమైనా దగ్గరి తనంలో 
నిన్ను నా మనసులో ఆస్వాదిచుకొని 
నాలో నేను ఆనందిస్తుంటా 
నీతో దేవుడు నాకందించిన 
పరిది అంతవరకే కదా..? 

గుండెనోడిపోయిన మనిషిని
అందులో నువ్వు నిండి ఉన్నావని
ఎలా చెప్పేది ? అర్దం చేసుకోలేని 
నిన్ను తలచుకొని 
ఆ నిజాన్ని ఎవరికి చెప్పాలి 

నాతో నేను చెప్పుకొని ఏడ్చిన రోజులెన్నో

నీకై వేచిన ఆ ప్రతి క్షణాలు..
నన్ను వెక్కిరిస్తునే వున్నాయి 
చీకటి సమయంలో 
రాలిని ఆరెండు చుక్కలు..
అగ్గి మంటలై నాగుండెలను 
తగలబెడుతూనే వున్నాయి 

నువు కనపడనప్పుడు,
మెలికలు తిరిగిన మనసు భాదను 
వెర్రి తనమని సమాధానపడుతూ..
బరువు పెరిగిన ఆ రెప్పల భారం
గుండెల్లో రేగిన అలజడీ
నన్ను నాగుండేల్లొ మెలిపెడుతున్న 
భాదను నాతో నేను 
చెప్పుకొని ఏడ్చిన రోజులెన్నో 

నీ మాటకోసం పడె తపనను
నీ తియ్యని పలుకోసం 
నేను పడీన వేదనను నీవు 
పిచ్చితనమని పెదవి విరుస్తూ
నన్ను వెక్కిరిస్తున్న 
ప్రతి క్షనాన్ని 
నాగుండెల్లో గుచ్చి 
గాయం చేస్తున్నాయి

నీ మాటల గారడీలో
నలిగిన నిజాలనేరుకుంటూ..
ఎదురు చూపుల్లో ఎండి వాలిన
రెప్పలు, రాలకుండా సంభాళిస్తున్నా
నాతో నేణు నాలో నేను 
అయినా నీకేంటీ 
నీవు నవ్వుతు తుల్లుతూ 
నేనంటూ ఒకన్ని వున్నానని 
చుట్టూ మందిని పెట్టూకొని 
లైఫ్ ఎంజాయి చేస్తున్నావు 
నీసంట్షం నాఖు కావాళి 
నీ ఆనందం నాఖు కావలి 
అందుకే నేనూ నీకు దూరం అవ్వాలి 
అన్ని నీ కోరిక కాదనలేక 
నన్ను నేను మౌనమనే దుప్పటిలో 
దాగి రోదిస్తున్నా నీకోసం  

నిస్సహాయుడనై.. పిలచిన పిలుపులు

నిజం మనల్ని కలిపింది 
కన్నీరు మనల్ని విదేసింది 
ఎన్నో పంచుకోవాలని కలలు కన్నాను
కలలన్నీ కల్లలు అయ్యాయి 
నేను దగ్గరయ్యేకొద్దీ 
కొద్దీ దూరమయ్యావు
మనసును ముక్కలు చేస్తూ ఆడుకొంటున్నావు 
మనసుల మనసులతో ఆడుకోవడమన్ 
నీ హాబీ అని తెలియక 
నీకోసం ఆరాటపడ్డాను
తప్పు చేసాను కదూ  


నీకోసం పలవరించిన 
ఏకాంతపు రాత్రులు
కలవమని చేసిన అభ్యర్ధనలు..ప్రార్ధనలు
నా మానాన నన్నొదిలేశావు..

స్థితిగతులు మారి, 
నా నిస్సత్తువ గెలిచినప్పుడు
నిస్సహాయుడనై.. పిలచిన పిలుపులు
ప్రతిధ్వనులై వెక్కిరించాయి.

నాతోనే ఉన్నావంటావా .. సాక్ష్యమేదీ ?
నా బ్రతుకంతా నువ్వు తప్పిన జ్నాపకాలే...

నువ్వెంతమందిని పిలిచావు?
ఎంతమందిని కలిశావు ?
ఏం నేచేసిన తప్పిదమేమిటి ?

నీ రాక.. నీకది ఇష్టంలేదేమో
నే రావడం.. అదీ కష్టమే ?
అసలాంతర్యమేమో ? 
ఈ ఎడబాటెందుకో ?
నన్ను మోసం చేసిన కాలం 
నామీద నుండే జారిపోతుంది
నన్ను కాదని ఒప్పుకోని జీవన విదానంలో 
నావన్ని తప్పులు చేసి ..

నీవో నిజంగా నన్ను అబద్దం చేసి 

విధిని నమ్మిన వాడిని
నీ విధానాన్ని ప్రశ్నించాను..క్షమించు
కాలం జారుతుందిగా..
మన మధ్య దూరమూ..కరుగుతుంది. !

ఎప్పటికైనా మన కలయిక తధ్యమే !
కానీ తొందరలో చూడగలనన్న ఆశతో.
చావలేక బ్రతుకుతూ మోసపోయిన మనసుని

నేను నమ్మినవాళ్లకు నన్ను భాదపెట్టడం ఇష్టం

అంతరాళాల్లో గజిబిజిగా తిరుగుతూ
అల్లిబిల్లిగా అల్లుకున్న మల్లె తీగల్లా..
నాలోని  స్థిమితాన్ని చెదర గొడతాయి
నీజ్ఞాపకాలు నన్ను పిచ్చివాన్ని చేస్తాయి 


గుండె లోతుల్లోని కొన్ని ఊసులు
కళ్ళతో చెపితే మనసుతో వినాల్సిందే
మౌనపోరాటంలో గాయపడ్డానుగా 

ఆ ఊసులు చెప్పరాకే నా మౌనం..
నా మనసును విప్పలేకే ఈ రాతలు
అందరూ నవ్వుతున్నారు 
మరి నేనెందుకు నవ్వలేకపోతున్నా 

కారణం నేను నచ్చిన మనుషులు 
స్వార్దపరులు ..వాల్లస్వార్దం కోసమే 
నాతో మౌనపోరాటం చేస్తున్నారు 
నాలోని ఆనందాన్ని దూరం చేసి 
నాలో విహాదాన్ని నింపి ఆనందిస్తున్నారు 
వాల్ల ఆనందం కోసం నన్నీలా చేసి 
ఆనందిస్తున్నారు ...
అది వాళ్లకు ఆనందమేమో 
కాని అందరు ఇలా లేరు ...
ఏంటో నేను నమ్మిన వాల్లిలా 

ఏంటో అందరూ ఒకరికొకరు 
ప్రాణానికి ప్రాణంలా ఉంటారు 
మరి నేను ఇష్టపడ్డ మనిషి 
నన్నో శత్రువులా చూస్తుంది 
అనరాటి మాటలు అని  
ఆనందిస్తుంది..
ఎవ్వరిని ఏమి అనని మనిషి 
ఏందుకిలా చేస్తుందో తెలియదు 
తను నమ్మిన మనుషులు మాత్రం 
తన్ను దారునంగా మాట్లాడి
పైకి నటీంచినా ..వాల్లే మంచోల్లు 
ఏంటో మనుషులు ఇలా ఎందుకు చేస్తారో తెలియదు 

ఎలా వున్నావో ఇప్పుడేం చేస్తున్నావో అని ఆలోచిస్తున్నా

ఎలా వున్నావో ఇప్పుడేం చేస్తున్నావో అని ఆలోచిస్తున్నా ...  పెదవి విప్పలేని మౌనం నిన్ను పలకరించమని మనసు నాతొ ఈ అక్షరాలను రాయిస్తోంది. అక్షరాల్లో ఈ భావాలను పలికిస్తోంది. ఏంటో తెలియని కమ్మదనం నన్ను చుట్టూ ముట్టి ఈ వెచ్చనైన వాతావరణం లో పదే పదే  నీ జాడ తెలియజేస్తూ  .... నీవనే ఆలోచనల్లో నన్ను ముంచేస్తున్న ఈ తరుణాలు........ఎంతో  అందంగా.... ఏదో తెలియని ఆహ్లాదంగా నన్ను వింతైన కొత్త లోకంలో తెలియాడేట్టు చేస్తూ..... నన్ను నేను మరిచి పోయేలా నీకు దగ్గర చేస్తున్నాయి.కదలలేని ఈ అక్షరాలూ...నీ దగ్గరకు రాలేవని తెలసినా...నా మనసు మమత తెలిసిన నీ హృది అర్థం చేసుకుంటుందన్న ఆశతో నే రాసాను.మరి నా మనసు భాషయన్నిఎరిగి నన్ను చేరుకుంటావో? లేక ఎప్పటిలా ఓ చిరునవ్వు నవ్వి అలా ఊరుకుంటావో ?గతంలో లా నీవెంత అని మనసును గాయపర్చేలా మాటల తూటాలతో దాడి చేస్తావో   ఊఁహించ లేదు నా మనసు......
ప్రేమతో....జబ్బు చేసిన ఆరోగ్యానికి రోజు ఓ మాత్రలా..మనసును పట్టేసిన ఈ అరుదైన వింత వేదనకు...ప్రతిదినం ఓ కవితా మందు లాంటిదే!!!
మందు తింటే రోగం కుదుట పడుతుంది ........ఇలా  రాసేస్తే..నా మనసు భాద బయట పడుతుంది..ఎలా ఉన్నావు??  అని అడిగిన నా మాటలకు అర్థాలుగా

నా కళ్ళలో నిండిన కన్నీళ్లు పెదాలపై తరగని విషాధం ...ఏడ్వాలో నవ్వాలో తెలియని తలంలో నన్ను నేను సైతం ఒదార్చుకోలేని వెర్రితనంలో నాలో నేను తన్నుకు చస్తున్న క్షనాలని ఎన్నని కెల్లపెట్టుకోను ఎవరికి చెప్పుకోను నన్ను నీవు ఏమని అర్థం చేసుకోమంటావు? ఎలాంటి మాటల్లో దాచమంటావు అక్షరాలలో వ్రాయలేని ఈ అరుదైన సందేశాలని.వడిగా  వడిగా  నడిచి పోతున్న నిమిషల్ని నీకోసం ఒడిసి పట్టుకోనూలేనుకసి కసిగా కరిగి పోయే ఈ కన్నీళ్ళను  నీ కోసం కట్టి పదేయనూ లేను.మగతగానే మాసిపోయే ఈ మాసాలు…….రద్దీగా గడచి పోతున్న . రోజులు సంత్సరాలుగా మారాయి ……..నాకోసం నేనేమి ఆలోచించకున్న, స్వగతాన్ని మరిచిపోతున్నైంతటి ఆదుర్దాలో కూడా నీవే!!!! నీకోసం ఏం చేయలేక పోతున్నాననే తపనే..ఏం చేయలేని నిస్సహాయత ..అందరూ నవ్వుతున్నారు కాని నేనొక్కడినే గుక్కతిప్పుకోకుండా ఏడుస్తున్నా ..ప్రంచంలో నన్ను  ఒదార్చే వారే లేరు..ఈ ఒంటరి ప్రపంచంలో ఒదార్చే వారా ప్రశ్న ఆచ్చర్యంగా ఉంది కదూ

నీ మనసుని భాందిచలేక మౌనంగా రోదిస్తూ వెళ్ళిపోతున్నా

ఎక్కడనుండీ మొదలుపెట్టాలి? ఏమని చెప్పాలి? ప్రేమలేఖలయితే ఎందరో వ్రాసారు. రిఫరెన్స్ దొరుకుతాయి. మరి గతంలో ఎవరయినా మనసులో మాటరాశారా వ్రాస్తే మాత్రం బయటకి చెప్పుకుంటారా? ప్రేమ అనే పదానికి.. సారీ భావానికి అర్ధాన్ని వివరించాలని చరిత్రలో మొదటి పేజీ నుండి ఎందరో ప్రయత్నించారు. ఆ మహాయఙ్ఞానికి నేను సయితం సమిధనిచ్చా. అయినా ఆ మహాశక్తి విశ్వరూపం ఆవిష్కరింపబడలేదు. నిజమే అదే జరుగుంటే ఈ ప్రపంచం ఇలా ఉండేదా ఏమిటి? అయినా పదాలని వివరించగలంగానీ భావాల్ని అందులోనూ ప్రేమని నిర్వచించాలనుకోవటం ఏంటి నా వెర్రి కానీ..సరే ప్రేమని నిర్వచించలేను మరి పార్టింగ్ మాటేమిటి? పెద్ద కవిసామ్రాట్ లా ఫోజుకొట్టేవాడినాయే రోజు అందరిలా బేలగా ఉంటే ఎలా? నాకేంటనో, నీ దురదృష్టం అనో అర్ధంవచ్చే కవిత ఒకటి అలవోకగా అలా అలా ఆశువుగా వదిలి, దర్పంగా కళ్ళు ఎగరేయాల్సిందే. అమ్మో అలా అయితే అందరూ వీడికి పొగరు అందుకే ఇలా జరిగింది అనుకుంటారేమో? గెలిచినా, ఓడినా సింపథీ ఎప్పుడూ మనవైపే ఉండేలా చూసుకోవాలి మరదే మానవనైజం. మరలా అయితే విధి ఆడే వికృత క్రీడ అనో, కధ-స్క్రీన్ ప్లే-దర్శకత్వం బ్రహ్మ అనో అర్ధమొచ్చేలా వేదాంతంలోకి పోతే ఎలా ఉంటుంది? ఇందులో కుడా ఇబ్బంది ఉంది మరి. చూసేవాళ్ళు వయస్సేమో పాతిక, వ్రాసేది మోసేది పాత చింతకాయ పచ్చడి అంటారు. పోనీ “వదిలిపోకు నేస్తమా, నా జీవిత ప్రయాణపు చివరి మజిలీలో.” “ఙ్ఞాపకాల తట్ట నా నెత్తిన పెట్టే సహాయం మాత్రమే చేస్తావు. నా తోడు రావు. నేనెప్పుడూ ఒంటరినే అమ్ముకుంటూ ఉంటా భావావేశాన్ని ఈ విశాలరహదారుల్లో బాటసారులకి..” ఇలా రాస్తే. ఖచ్చితంగా కొందరు జాలి చూపిస్తారు. కొందరు పైశాచిక ఆనందం పొందుతారు. ఇంకొందరు ప్రాక్టికాలిటీ లేదని తేల్చేస్తారు. అయినా నేను ఏం వ్రాస్తున్నా? ఎవరికి వ్రాస్తున్నా? ప్రేమలేక ఏమయినా శ్వేత పత్రమా? బహిరంగలేఖా? మరి ఎవరెవరో దీనికి ఎందుకు స్పందిస్తారు? పక్కవాడి వ్యక్తిగత విషయాలు అందులోనూ, ప్రేమ విషయాలు ఎంత ఆసక్తిగా ఉంటాయో కదా!మొత్తానికి ఎక్కడ మొదలుపెట్టానో అక్కడే ఉన్నా. ఏం వ్రాయాలో తేలక. పార్టింగ్ అంటే ఏంటీ ఒక దృశ్యమా? ఒక ఙ్ఞాపకమా? ఒక సంఘటనా? అసలు పార్టింగ్ నోట్ అంటే ప్రేమ లేఖ కాదా? “నీ సుఖమే నే కోరుకున్నా నిను వీడి అందుకే వెళుతున్నా..” “నిన్ను ప్రేమించే నేను నీ మనసుని భాందిచలేక మౌనంగా రోదిస్తూ వెళ్ళిపోతున్నా..” “నా మనసులో అపురూప కావ్యంలా ఒక గేయంలా నిలుస్తావనుకున్నా, కానీ ఒక మరుపురాని గాయంలా నిలిచిపోయావు” ఇవన్నీ మనలోని ప్రేమని చెప్పేవేగా మరలాంటప్పుడు ఇవి ప్రేమలేఖలు కావా? కాకపోతే మరి ప్రేమలేఖ అంటే ఏంటి? నాకు ఇప్పుడు మెల్లగా అర్ధమవుతుంది ప్రపంచమంతా ప్రేమనే భావంలో కాదు భ్రమలో మునిగితేలుతున్నారని. మనమంతా పువ్వుయొక్క సువాసనని అనుభూతి చెందుతున్నాం తప్పా, నిజమైన పువ్వుని, దానిలో నిఘూడమైన అందాలని,రహస్యాలని కనుగొనలేకపోయాం అని. కేవలం అనుభూతుల అలలే ఇంత ఆవేశాన్ని,ఉన్మాదాన్ని కలిగిస్తే, నిజంగా ప్రేమసాగరంలో ఆకేంద్రంలో లోతుల్లో ఇంకెంత విలయం ఉందో, అది ప్రపంచాన్ని ఇంకెంత కుదిపేస్తుందో కదా! కాదు కాదు నిజంగా ఆ ఉన్నత భావం విశ్వరూపం సందర్శనమయితే, నిజరూపం ఆవిష్కరింపబడితే మన మానవ మేధస్సు అర్ధం చేసుకోగలిగితే…. అరరే నేను ఏమి వ్రాస్తున్నా? నాకేమయింది? నేను వ్రాయాల్సింది మనసులో మాటే కదా?..నా ముందిప్పుడు రెండు మార్గాలున్నాయి. ఒకటి నా మనస్సు మీద కమ్ముకున్న ముసుగులను,ఇగోలను,అపోహలను,అందరూ ఏమంటారో అనే స్పృహను ప్రక్కనపెట్టాలి. అప్పుడే నాతో నేనే నటిస్తూ, నన్ను నేనే మోసంచేసుకునే పరిస్థితిని దాటగలను. ప్రేమ అనే ఆలోచనను పూర్తిగా వదిలేయాలి. మొదటిదే చేస్తా ఎందుకంటే అందరిముందు మంచి ఇంప్రెషన్ సంపాదించటం నాకు ముఖ్యం కాదేమో ఇప్పుడు. అన్ని ముసుగులను ఆభిజాత్యాలను వదిలేసా. నేను నేనుగా ఉన్నా. కాదు కాదు, నా మనస్సు కేవలం ఒక మనస్సుగా మిగిలింది. నేను అనే ప్రభావం, నా ఆలోచనలు దాని పైన లేవు. మకిలిపట్టిన ముత్యపు చిప్పలో అపురూపంగా దాచబడ్డ ముత్యంలా ఉన్న మనస్సు. ఇప్పుడు వ్రాయాలనే స్పృహ నాకు లేదు. నా మనస్సు నడిపిస్తుంది.
” ఎప్పుడూ నా జీవితంలో సంభోదన శూన్యమేనేమో. సరే కానీ..ఎక్కడ మొదలుపెట్టాలో తెలియకపోయినా, మొదలుపెట్టక తప్పదుగా. వీడుకోలు తప్పదని తేల్చేసావుగా. అందుకే ఎవరికీ అన్యాయం జరగకుండా పెంచుకున్న భందాన్ని, పంచుకున్న అనుభూతుల్ని చెరిసగం వాటా వేసేద్దామని ఈ లేఖ. వచ్చిన చిక్కంతా ఈ ప్రేమ కేవలం ప్రస్తుతంతో కాక గతంతోనూ, భవిష్యత్తుతోనూ ముడిపడిపోయింది.  పరచుకున్న ఙ్ఞాపకాలను నా గుండెలో కుడ్యచిత్రాలుగా చిత్రించి, ఆ దృశ్యాల్లో నన్ను నేను లిఖించుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నా. ఇన్నివేల క్షణాలకి శ్రోతను కాగలిగానే కానీ ప్రత్యక్ష సాక్షిని కాలేని నా దురదృష్టాన్ని నిందిచుకుంటున్నా. ఏరోజుకైనా శాశ్వతంగా నా వద్దకు వచ్చేస్తావుగా అనుకున్నా. కానీ ఈరోజున ఇలా వదిలివెళ్ళిపోతావని చిన్ననాడే తెలుసుంటే ఇన్నివేల క్షణాలను వదిలి అమ్మఒడిలో ఆదమరిచి నిదురపోయేవాడ్నా ఏమిటి?
నువ్వు నా గతంపై చేసిన సంతకాన్ని తూచ్ అంటూ ఇప్పుడు తుడిచెయ్యాలా? నాగతంలో ముద్రిచుకుపోయిన నిన్ను, నీ భవిష్యత్తులో పెనవెసుకున్న నన్ను వేరు చేయాలా? సరే అలానే చేస్తా. ఙ్ఞాపకాలను చెరిపెయ్యటం సాధ్యమో కాదో మరి. అయినా జీవితం పెట్టించే పరుగుపందెంలో ఏదయినా సాధ్యమే. కానీ అలసిపోయి బాట పక్కగా సేదతిరే సమయంలో ఙ్ఞాపకాలు తేనిటీగల్లా ముసురుకుంటాయేమొ. అయినా నీకోసం స్మృతుల్ని చెరిపేస్తా నువ్వొకమాటిస్తానంటే.
ఎప్పుడయినా నువ్వు కిచెన్ లో ఒంటరిగా వంటచేస్తున్నప్పుడు, అల్లరిగా నాచేతులు నిన్ను అల్లుకుంటాయన్న ఆలోచన నీకెప్పుడు రాదని మాటిస్తే ఖచ్చితంగా చెరిపేస్తా. భవిష్యత్తులో నీసొంతవాళ్లయినా “ఐ లవ్ యూ” అని చెప్పినప్పుడు. వాడు పదే పదే చెప్పే ఈమాటలో ఉండే ఫీల్ వీళ్ళు మొదటిసారి చెప్పినప్పుడు కూడా లేదేంటి? అనే అనుమానం ఎప్పటికీ కలగదని మాటివ్వు. నువ్వడిగినట్టే ఙ్ఞాపకాల్ని అతకలేని ముక్కలు చేసేద్దాం.”అక్కడితో మనస్సు ఆగిపోయింది. ఇప్పుడు నేను నా మనస్సుని పూర్తిగా ఆక్రమిచుకున్నా. నా ఆలోచనలే ఆక్రమించుకున్నాయి. తను విడిపోదాం అనుకున్నప్పుడే ఙ్ఞాపకలని ముక్కలు చేసి తొక్కుకునిపోయింది. ఇప్పుడు ఈ లేఖ చేసేదేమిటి? బీడుబారిన గుండెల్లో చివురలకై నిర్జీవమైన ఆశ.తేలిపోయింది. ఒక్క ప్రేమలేక. “ఆల్ ది బెస్ట్”

అక్కరకు రాని జీవితం

ఆక్రోశం అవదులు దాడి 
అక్కరకు రాని జీవితం 
అవమానించి ..దూరం 
అయిన క్షనాలను తలచుకొని
ఆ రెండు కన్నీటి చుక్కలు
కన్నీటి చివరల్లో
శవాలమల్లే  వేళాడుతున్నాయి
వాలే భుజం లేక…
తుడిచే చేతులకోసం తడుముకొంటూ 
నా మనసులో హృదయం లో 
ఆ రెండు మాటలు నన్ను 
నా నాలికను చిధిమేస్తూ
ఆ క్షరాలు 
గొంతుకలో నొక్కివెయ్యబడుతున్నాయి
వినే మనసు లేక…
నాలోనూండీ నాలోకి 
తిరుగుతూ నన్ను ముక్కలు చేస్తుంది 

నాలోని భాద నన్ను నిలవనీయడం లేదు

దు:ఖాన్ని  దాచుకోలేక మనసంతా
మనసునిండా నాటి జ్ఞాపకాల అల్లకల్లోలమే
భావాలకై నాలో నేను  తడుముకుంటూ
నాలోని గతాన్ని  శోధిస్తూ
మనసు లోతుల్ని  తవ్వుకుంటూ
అక్షరాల ప్రపంచాన్ని హత్తుకుంటాను
ఆ అక్షరాలనే నాలో నుండి 
నీలోకి  ప్రవహించాలని 
తపన పడుతుంటాను 
అక్షరాలుగా మారిపోయాయి
అవకాశాలు జారిపోయాయి 
తడిసిన కనులు అలసిపోయి
అవమానాన్ని దిగమింగుకొని 
బాధను ప్రకటిస్తుంటాయి
నన్ను నేను నాలో నిన్ను తడుముకొంటూ 
నిజాణ్ని దాచుకొని 
నాలో ని అజ్ఞానం 
సహజత్వాన్ని కోల్పోతుంది
ముడుచుకున్న కాగితంలో
ఇంకిన కన్నీళ్ళు 
అక్షరాలై  కనిపిస్తూ
ఆవేశమో ఆక్రోశిస్తూ 
ఆవిరైనట్లు అనిపిస్తూ..
నాలోని భాద నన్ను నిలవనీయడం లేదు 

ఒకరి మాటలు ఒకరికి వినిపించలేనంత దూరంలో ఉన్నాంగా

చించేసిన కాగితాలతో 
మాటలు పక్కకు జరిగాయి
మనసు అరలలో గతాన్ని 
పదే పదే తడుముకోవడం
నవ్వడం, ఏడ్వడం అన్నీ మర్చిపోయాను
నీలో నన్ను వెతుక్కునేందుకు
నా మనసు పడుతున్న తాపత్రయం 

ఇచ్చిపుచ్చుకోవడానికి 
మాటలే కరువయ్యాయి
ఒకరి మాటలు ఒకరికి 
వినిపించలేనంత దూరంలో 
దగ్గరవ్వాలన్నా అవ్వలేని క్షనాలను 
లెక్కబెట్టుకుంటూ నేను పడుతున్న వేదన 
నీకు తెలియలని నేననుకున్నా 
తెలుస్కోవాలని నీకు లేనప్పుడు 
నన్ను నేను నిందించుకోవడం 
గతాన్ని కత్తులుగా చేసుకొని 
నన్ను నేను గాయపర్చుకోవడం 
ప్రతిరోజు జరిగే తంతే గదా 

అయినా నాపిచ్చిగాని జరగని 
తంతుకు తపన పడటం 
చదువుతుంటే నీకు  వింతగా వుందేమో కదూ 

ఇప్పటికీ నివంటే ఇష్టం

ఇప్పటికీ నివంటే ఇష్టం 
ఆన్న మాట అబద్దం కదూ  
అప్పుడు చెప్పావు 
అది నిజం కాదు కదూ 
అప్పుడు అంత జరిగిన 
ఆపదాలు నన్ను కబలించి 
ఇనుప చట్రం లా నన్ను రక్షించాయి 
ప్రపంచాన్ని జయించినంత దైర్యం 
ఆతరువాత ఏమైందో తెలియదు  
కొన్ని పదాలు నా నుండి రాలిపడి
ఓ ఎడారిని సృష్టిస్తాయి
ఆ ఎడారిలోంచి ఓ చీకటి 
ఆ చీకటి లోంచి కుంభవృష్టీ
లోనుండి ఒక్కొక్కటిగా విచ్చుకొని
నన్ను కబళిస్తాయి.
నానుంచి పుట్టినదైనా
అది నీవల్లే సంబవంచింది 
నన్నో పూచికపుల్లను చేసి
కొట్టుకపోయేలా చేస్తుంది నీ జ్ఞాపకం 
అక్షరాల్లోకి అనువదింపబడలేని
అప్రకటిత సత్యమేదో
నీలోనుండి నాలోకి ప్రవహిస్తుంది

ఒంటరిగా ఉన్నా ఆలోచనలు ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నాయి

ఒంటరితనంలో
నిన్ను తలుచుకుని 
దుఃఖిస్తూ వుంటాను
ఏకాంతంలో  నీతో 
ముచ్చట్లు చెపుతూ వుంటాను
నాలో  నీవు బ్రతికి వున్నావు 

నాలో  నువ్వు నీలో నేను 

అంతరాత్మ…..నిన్ను గుండె గదిలో 
ఓమూల నిన్ను బంధించేసాను
బాధ....బరువై
మోయలేని భారమై
నీ జ్ఞాపకాలు  చేజారి ముక్కలై
మనసుని గుచ్చి గుచ్చి బాధిస్తోంది
నీ తలపులు గుండెల్లో అగ్గై 
నన్ను దహించి వేస్తూనే వుంది  

గుండెల్లో వ్యధ
అగ్గి శిఖలై మంటలై 
ఎగిసెగిసి పడుతుంటే
నా మనసుపై గుమ్మరించిన కన్నీరు
నన్ను దహించి వేస్తుంటే 
సెగపెట్టి ఎక్కిళ్ళు పెట్టిస్తోంది…నీ జ్ఞాపకం 

నీ జ్ఞాపకాలు మౌనంగా వున్న మనసులో రక్తపాతం చేస్తున్నాయి

నీకోసం ఎదురుచూసిన రాత్రులన్నీ 
దేహం పేజీల్లో దాక్కుని ఉన్నాయి 
నీకోసం ఎదురు చూసిన ప్రతి 
కల చెదిరి నేను  
కన్ను తెరిచిన ప్రతిసారి 
చీకటిలో  విషమేదో 
నరాలలోకి ఇంకుతున్నట్టు 
నా మనస్సు లోదిగబడిన 
జ్ఞాపకాల సాక్షిగా
దుఃఖం ఎన్నిసార్లు మనసు 
పై దాడి చేసి గాయం చేసిందో 
కారనాలే కత్తుల్లా నీ అలోచనలు 
మనసుపై దాడి చేసి 
మౌనంగా వున్న మనసులో
 రక్తపాతం సృష్టిస్తున్నాయి 

మనసు పునాదులపై 
నేను వేసుకున్న
ఊహా ప్రపంచాన్ని 
కూల్చేసిన వాడి కసి తీరింది
వాడిని నమ్మిన 
నీవు బానే వున్నావు 
మరి నిన్నే నమ్మిన 
నేనెందుకు ఇలా ఉన్నాను 
ఏమైపోతున్నా అర్దంకాక 
వ్యర్దం అవుతున్న కాలం అనే 
కాలువలో కొట్టుక పోతున్నా

నవ్వాలని వున్న నవ్వలేని 
నా నిరశక్తతను ..నన్ను నేను 
ఓదార్చలేని నా చేతగాని తనాన్ని చూసి 
కాలం వెక్కిరిస్తుంది 
నీవైపు తొంగి చూసినప్పుడల్లా  
నవ్వుతూ తుల్లుతూ ..
గతంలో ఏం జరగనట్టు 
ఉన్న నిన్ను చూస్తే 
నిజంగా ముచ్చటేస్తుంది 
ఇలా ఉండటం నీ ఒక్కదాని వల్లే సాధ్యం

మౌనంగా రాసుకుంటున్నాను నా మనసు గది లోపల.

కరిగిపోయిన జ్ఞాపకాల సాక్షిగా ఓడిపోయాను

ఆమె గురించి తప్ప 

నేనేదీ వ్రాయలేదు రాయలేను 

ఆమెను నను చంపిన ప్రతీసారీ 

నా నుండి నేను పుడుతూనే ఉంటాను 

పువ్వులు నలిగిపోయిన చోట, 

గాజు గది పగిలిపోయిన చోట 

తచ్చాడుతూ తడబడుతూ 

ఆమె కోసం కవిత్వాన్ని గుండె గాయాలకు 

లేపనంగా పూస్తూ ఉంటాను.

ఇచ్చిపుచ్చుకోవడానికి ఏమీలేక 

గాయాలను ముద్దాడటమే నేర్చుకున్నా 

కాని గాయం అయిన చోట 

మళ్ళీ గాయం చేస్తున్న

నిన్నేమనాలో తెలియక ..

నన్ను నేను మల్లీ గాయపర్చుకుంటున్నా 

నిశి రాత్రిని నింపుకున్న  నింగి సాక్షిగా   

ఆమెపై నేను  వేడి నిట్టూర్పునై నాలో నేను 

కురుస్తుంటే లోలోపల 

ఒంటరితనపు మడతలు సరిచేస్తూ 

ఆమెతో  గడవని క్షణాలను 

నాకు గుర్తుకొస్తూనే వున్నాయి 

ఓడిపోయాను మనస్సులో 

విరిగిన కొమ్మల్లే వాడిపోయాను 

మనిద్దరిలో ఇచ్చిపుచ్చుకోవడానికి 

మాటలే కరువైనప్పుడు 
ఒకరిలో ఒకరు నింపుకొవాలని
ఒకరికి ఒకరు తెలియకుండా 
గతంలో మునిగిపోతూ 
ప్రస్తుతంలో పడని వర్షంలో 
తడిచిపోవాలని విఫల ప్రయత్నం చేస్తున్నా 

చించేసిన మనసు  కాగితాలలో

విరిగిపోయిన మాటలు 

కరిగిపోయిన జ్ఞాపకాల సాక్షిగా 

ఓడిపోయిన నిజాన్ని 

నిబ్బరంగా గుండెల్లో దాచుకొని రోదిస్తున్నా 

నాలో వున్న నిన్ను నీలో వున్న నన్ను క్షమించేసుకుందాం

నువ్వు నేను
విధి పన్నిన వలలో ఇరుక్కున్న గువ్వలం
గతం విసిరేసిన కాలంలో కరిగిపోయిన జ్ఞాపకాలం
గింజలు చల్లి దాక్కున్న వేటగాళ్ల వేటకు దొరికిన
అమాయకపు ప్రేమ పక్షులం
నీలోకి నేను నాలోని నేను 
రావాలనుకున్నా రాలేని 
రాతి మనుషులం 
ఏమార్చిన వారు 
ఎంతో నిబ్బరంగా వున్నా 
నిన్ను నమ్మిన నేను 
మౌనంలో దాగి నీవైపు తొంగి చూస్తూనే వున్నా 

అ గుడిలో జ్ఞాపకాలు  నాలో 
ఇంకా పదిలంగానే వున్నాయి
అందుకే అప్పుడప్పుడూ ..
విడినాడిన నిన్ను తలస్తూ 
అక్కడే అప్పుడప్పుడు తచ్చాడుతుంటా
అక్కడ  తనతో నీవు కనిపిస్తేవేమో అని
అప్పుడైనా నీ సంతోషంలో కరిగిపోతున్న 
తనతో నీవు ఎంత ఆనందంగా  
వున్నావో చూద్దాం అని 
ఏం జరుగుతుంతో తెలీక 
తెలుసుకోవలనుకున్న 
దగ్గరకు రాలేనంతదూరంగా 
మనకు మనమే ఎవ్వరికీ తెలియకుండా 

ఎవరి కన్నీళ్ళు వాళ్లమే 
తుడిపేసుకుందాం
నిద్ర లేచాక కలల్ని చివరి వాక్యాలతో 
మన కథల్ని మనమే  మొదలెడదాం
పూర్తిగా రాయబడని 
రాయలేని దీనమైన పదాల 
చేత రహస్యంగా క్షమించబడుతూ 
సిరా చుక్కల్ని విదిలించిన 
చోటల్లా వీలైతే మరకలు చెరిపేస్తూ 
నాలో  వున్న నిన్ను 
నీలో వున్న నన్ను క్షమించేసుకుందాం  

నాకు నీవు నీకు నేను ..దూరంగా పారిపోతూనే ఉన్నాం

ఒక స్థిమితమైన దూరంతో 
ఒకరినొకరం వెంబడించుకుంటూనే ఉంటాం
కాని ఎప్పుడూ దగ్గర అవ్వాలని చూడం
మనసు గోల పెడుతున్నా ఇగోలకోసం 
దూరం జరిగి ...ఇంకా దూరం అయి
దారుల్లేని గమ్యిలా వెంట పరిగెడతాం 
కాని  మనసులో మాత్రం మనిద్దరం ఎక్కడో చోట తారసపడితే బాగుండు అనుకొంటూనే 
నా ఆనవాల్లు కనిపించినప్పుడూ నీవు 
నీ ఆనవాల్లు కనిపించినప్పుడు నేను 
ఒకరికొకరు దూరంగా పరిగెడుతూనే వుంటాం 

ఇద్దరం  కన్నీటీని తాగుతూ 
అలుపెరుగక పరిగెడుతూనే వుంటాం 
ఎంటో నీకు నేవు నాకు నేను 
బద్ద శత్రువుల్లా బలికోరిన అమ్మోరిలా 
గుండెల్లో భాదను దిగమింగుకొని 
పైకి నవ్వును పులుముకొని 
పరిగెడుతూనే వుటాం 

కాని ఆలోచనల్లో మాత్రం 
నాలోకి నీవు  నీలోకి నేను 
దూరిపోతూ గతన్ని తవ్వుకొని 
అఆ ఉహ ప్రపంచలో ఇద్దరం ఏకమై 
మమేకమై ఆనందిసూ వుంటాం 
కదూ నిజమే కదూ 
ఇలానే వుంది కదూ నీకు 
మనసు మూగగా రోదిస్తున్నా 
మాటలు వినపడనంత 
దూరంగా వున్నాంకదా ..
అదేంటి నాకు దగ్గర అవుతున్నావు 
పరుగెట్టు ..నాకు దూరంగా
నేను పరిగెడతా నీకు దూరంగా