మనసరా మరణించే వరకు నన్ను నేను హత్తుకోవాలిగా

 ఏదో గుండెల్లో 
తెలియని దిగులు
కనిపించని కారణమేదో 
గుచ్చుతోంది
కల్లేదురుగా 
నిజం కనబడుతున్నా
అది నిజంకాదేమో అని
నన్ను నేను చంపుకొని అనుకొన్నా
నిజం అబద్దంగా 
ఎలా మారుతుంది చెప్పూ
యేదో అలికిడి 
నిన్ను పిలుస్తోందా
నన్ను తొలుస్తోందా
మనసేనా
యేముంటుంది....
మళ్ళి అదే మతిలేని కాదు కాదు
మెదడు తినేసె ఆట మొదలెడ్తోంది......
"నువ్వు కాల్చుకుంటావ?? 
నన్ను కాల్చమంటావ???"
దాని ఈ అలుపెరుగని ప్రశ్న
విని విని సమధానం చెప్పలేకో,
చెప్పటమ ఇన్ష్టం లేకనో,
చెప్పిన అది ఆగదనో,
చెప్పటానికి యెమి లెకనో....
మౌనమే దాని అన్ని 
ప్రశ్నలకి సమధనంగ ఇచ్చేశా...
ఇక దానికి 
సంధానంతో పనేముంది
దాని మాటలు అది రుజువు 
చేసింది తనని కాల్చుకుంటూ....
నన్ను కాల్చటం దానికి 
యెంతో ఇష్టమైన ఆట.
దాని ఆట కొసం 
అది పేర్చె చితి శరం లేని
అంపశయ్య నాకూ తెలుసు...
కాని తప్పదు తరలి రాని
మృత్యు పాశం తలుపు 
తెరచి కౌగిలించుకునే వరకు
తరుగుతున్న ఆయువునే 
ఆయుధం చేసుకుని
కరిగిపొతున్న కన్నీటి ఆశరాతో 
నిత్యం నన్ను 
నేను వెతుక్కుంటూ ……..
కొత్త ఆశలను, 
కనురెప్పల మాటున
తప్పిపొయిన 
చిరునవ్వు కాంతి రేఖలను ………
నేనే బూస్తాపితం చేసుకుంటూ......
చెసుకుంటున్నానో అనుకుంటున్నానో....
కని వెంటపడ్తున్న వెదనను
గతాన్ని తరుముకుంటూ
మనసరా మరణించే వరకు 
నన్ను నేను హత్తుకోవాలిగా