నేను ఇప్పుడు అబద్దంగా మిగిలిపోయిన నిజాన్ని

చెక్కిళ్ళ చెరువు గట్లు తెగకముందే
యాతమేదైనా తవ్వి తీయాలి.
నీ నీడలోని జవసత్వాలు..
ఇకనైనా నా తోడు కావాలి.
నేనోడిపోయాను..నీ జోడు కావాలి
కాని నీవు నాదగ్గర లేవు
మరొకరి చెంత ఆనందంగా ఉన్నావు
నన్ను  గుర్తించలేనంతగా 
నేనెవరో తెల్సుకోలేనంతగా 
నీ  ఆనందానికి నేనెప్పుడు అడ్డు రను
అందుకే నన్ను నేను శిక్షించుకుటున్న 
నీ ఆనందంకోసం నీ పెదవిపై చిరునవ్వు 
ఎప్పుడు అలగే ఉండాలి 
నీ జీవితంలో నాలంటీ వేష్టుగాల్లు 
వస్తారు పోతారు ...నాలాగా 

తెలియలేని దారుల్లో తచ్చాడడానికి
ఏ కాంతి తీగలూ వంచలేను..
తడి కంటి కాంతి ఇప్పటికే
కానరాకుండా పోయింది 
నేనిప్పుడు చీకట్లో తచ్చాడుతున్నా 
నాకు వెలుగు అస్సలు వద్దు 
నాకు ఈ చీకటే బాగుంది 
నన్ను నేను నాకు నేను 
ఎప్పుడో నమ్మటం మానేశాను 
ఎందుకంటే నేను ఓడిపోయాను 
నిర్జీవంగా పడి ఉన్నా 
చలనం లేని నన్ను 
ఓడార్చాలని ఒక్కప్పుడూ 
ఆశించే వాడిని ఇప్పుడూ 
చలనం లేణి శవాన్ని 
వద్దు నాకు నేనే మర్చిపోయిన మనిషిని 
సిదిలాన్ని ఇప్పుడు నేను 
ఓడిపోయి వాడిపోయిన వాన్ని

నా మనసు గాయాలకి
ఏ మందూ వెదకలేను...
కాలంతో తిరిగిన పాదాల క్రింద
విధి అరిగిపోయింది.
నేను విది అడిన నాటకంలో సమిధను 
వద్దు నాకు ఎవ్వరు వద్దు ..
ప్రపంచంలో నేనొక ఒంటరి జీవిని 
మోసపోయాను ...నమ్మాను 
నన్ను నేణు కూడా నమ్మలేనంతగా 
నిజాన్ని కల్ల్దురుగా చూస్తు ఇంకా 
నన్ను నేను ఎల మోసం చేసుకోను 
ఇదేన నమంకం ఇదేన జీవితం
ఎవస్రి స్వార్దం వాల్లది ...
ఎవరి జీవితం వాల్లది 
నేనెవర్ని వాళ్ళను అడగటానికి 
అప్పుడేదో టైం పాస్ కోసం 
నేను వాల్లకు తారస్ పడ్డా
ఇప్పుడూ నాకంటే గొప్ప మనుషులు 
గొప్ప మనసున్న వాల్లమధ్య నేను
ఎందుకు గుర్తుకు రావాలి 

రెప్ప బరువు లేపలేనిది న జీవితం 
చీకట్లో కరిగి ఈకల్లోకింకుతూ..
ఎంత సమయం మింగిందో!

అటుప్రక్క వాలు చూడని ఆశ,
వద్దన్నా.. నడినెత్తికెగబాకుతుంది.
ఇదేనా జీవితం చీ అనిపిస్తుంది నాకు నాకే  

తూర్పు కొండలు కృంగిన శబ్దాన్ని
ఆకు సందులు చిలకరించే సరికి..
ముళ్ళకంప మీద ఎర్ర గులాబీలు
బద్ధకంగా పూశాయి..
నా ఓటమిని నాకు గుర్తు చేస్తూ 
నేనేంటో చెప్పేస్తున్నాహి 
నమ్మాలి నమంక తప్పదు కదా 
జరుగుతున్నవి నిజాలు 
నేను ఇప్పుడు అబద్దంగా మిగిలిపోయిన నిజాన్ని