అక్కడ ఒంటరి శ్మశానాలు,
ఎముకల నిశ్శబ్దం నిండిన సమాధులు,
ఒక సొరంగం గుండా పోతూ హృదయం
చీకటి, చీకటి, కటిక చీకటి
ఓటారిన ఓడలా, మెల్లగా లోలోపలకి
మనసులోకి మునిగిపోతూన్నట్టు,
ఈ మరణం
చర్మం అంచు పైనుంచి ఆత్మలోకి - ఒక అనంత పతనం.
అక్కడ శవాలున్నాయి
చల్లగా జిగురు జిగురుగా రాతిపలకల అడుగులున్నాయి
ఆ ఎముకల్లో మృత్యువుంది
అచ్చమైన రవంలా
కుక్క లేని మొరుగులా
ఏవో సమాధుల్లోంచి, ఎక్కడో గంటల్లోంచి వస్తూ
చిత్తడిలో పొంగుకొచ్చే ఆక్రందనలా
జడివానలా
అప్పుడప్పుడూ, ఒక్కడినే, నేను చూస్తూంటాను
శవపేటికలు లంగరెత్తి
చాపకట్టి పాలిపోయిన కళేబరాలు, ఆడవాళ్ళ నిర్జీవ కచభారాలు,
గంధర్వ గాయకుల మూగబోయిన గాత్రాలు,
గుమాస్తాల పడుచు భార్యల ముడుచుకున్న మొహాలు,
మోసుకుంటూ
నిర్జీవుల నిలువెత్తు నదిని అధిరోహిస్తూ
శవపేటికలు,
క్షతజ కాంతులీనే ఆ నదిలో
పైపైకి, మృత్యు రవానికి ఉబ్బిపోయిన
మృత్యు నిశ్శబ్ద రవానికి ఉబ్బిపోయిన
తెరచాపలతో.
మౌనంలో రవళిస్తూ మృత్యువు వస్తుంది
రాయీ వేలూ లేని ఉంగరంతో
తలుపు తడుతుంది.
ఆమె పిలిచే పిలుపుకి
నోరుండదు, నాలిక ఉండదు, గొంతూ ఉండదు.
అయినా ఆ అడుగుల సడి,
ఆమె దుస్తుల రెపరెపలు, ఒక చెట్టు ఊగినంత మెల్లగా
నీకు వినిపించే తీరుతాయి.
నాకంతగా తెలీదు, అర్థం కాదు, చూడనూ లేను
అయినా, నాకు నమ్మకం. మృత్యుగీతానిది తడి ఊదాపూల రంగు
మట్టితో జతకలిసిన ఊదాపూలది.
మృత్యుముఖం ముదురాకుపచ్చ కాబట్టి,
మృత్యువుది ముదురాకుపచ్చని చూపు కాబట్టి
ఊదా పూరేకుల పదునైన చెమ్మతో
చిక్కబడ్డ శీతకాలపు బూడిద రంగు
అంతేనా, చావు చీపురు పుచ్చుకొని భూమంతా తిరుగుతుంది.
శవాల కోసం నేలంతా నాకుతూ
ఆ చీపురే మృత్యువు
మృతదేహాలకై సాచిన నాలిక,
సూత్రం కోసం వెదికే మృత్యు సూచి.
మడత మంచాల్లో
స్తబ్ధమైన పరుపులు, నల్లని కంబళ్ళలో
అంతటా మృత్యువే
విస్తరించుకొని ఉండి, హఠాత్తుగా ఒక్కసారి ఊపిరి వదుల్తుంది
గట్టిగా ఊదుతుంది, దుప్పట్లన్నీ తెరచాపలై ఉబ్బిపోయే ఒక కటిక రవం…
అప్పుడు రేవులోకి తేలుకుంటూ వచ్చే శయ్యలు
అదిగో అక్కడే ఎదురుచూస్తూ, అడ్మిరల్ వేషంలో.
....> ( శ్రీ భైరవభట్ల కామేశ్వర రావు )
ఎముకల నిశ్శబ్దం నిండిన సమాధులు,
ఒక సొరంగం గుండా పోతూ హృదయం
చీకటి, చీకటి, కటిక చీకటి
ఓటారిన ఓడలా, మెల్లగా లోలోపలకి
మనసులోకి మునిగిపోతూన్నట్టు,
ఈ మరణం
చర్మం అంచు పైనుంచి ఆత్మలోకి - ఒక అనంత పతనం.
అక్కడ శవాలున్నాయి
చల్లగా జిగురు జిగురుగా రాతిపలకల అడుగులున్నాయి
ఆ ఎముకల్లో మృత్యువుంది
అచ్చమైన రవంలా
కుక్క లేని మొరుగులా
ఏవో సమాధుల్లోంచి, ఎక్కడో గంటల్లోంచి వస్తూ
చిత్తడిలో పొంగుకొచ్చే ఆక్రందనలా
జడివానలా
అప్పుడప్పుడూ, ఒక్కడినే, నేను చూస్తూంటాను
శవపేటికలు లంగరెత్తి
చాపకట్టి పాలిపోయిన కళేబరాలు, ఆడవాళ్ళ నిర్జీవ కచభారాలు,
గంధర్వ గాయకుల మూగబోయిన గాత్రాలు,
గుమాస్తాల పడుచు భార్యల ముడుచుకున్న మొహాలు,
మోసుకుంటూ
నిర్జీవుల నిలువెత్తు నదిని అధిరోహిస్తూ
శవపేటికలు,
క్షతజ కాంతులీనే ఆ నదిలో
పైపైకి, మృత్యు రవానికి ఉబ్బిపోయిన
మృత్యు నిశ్శబ్ద రవానికి ఉబ్బిపోయిన
తెరచాపలతో.
మౌనంలో రవళిస్తూ మృత్యువు వస్తుంది
రాయీ వేలూ లేని ఉంగరంతో
తలుపు తడుతుంది.
ఆమె పిలిచే పిలుపుకి
నోరుండదు, నాలిక ఉండదు, గొంతూ ఉండదు.
అయినా ఆ అడుగుల సడి,
ఆమె దుస్తుల రెపరెపలు, ఒక చెట్టు ఊగినంత మెల్లగా
నీకు వినిపించే తీరుతాయి.
నాకంతగా తెలీదు, అర్థం కాదు, చూడనూ లేను
అయినా, నాకు నమ్మకం. మృత్యుగీతానిది తడి ఊదాపూల రంగు
మట్టితో జతకలిసిన ఊదాపూలది.
మృత్యుముఖం ముదురాకుపచ్చ కాబట్టి,
మృత్యువుది ముదురాకుపచ్చని చూపు కాబట్టి
ఊదా పూరేకుల పదునైన చెమ్మతో
చిక్కబడ్డ శీతకాలపు బూడిద రంగు
అంతేనా, చావు చీపురు పుచ్చుకొని భూమంతా తిరుగుతుంది.
శవాల కోసం నేలంతా నాకుతూ
ఆ చీపురే మృత్యువు
మృతదేహాలకై సాచిన నాలిక,
సూత్రం కోసం వెదికే మృత్యు సూచి.
మడత మంచాల్లో
స్తబ్ధమైన పరుపులు, నల్లని కంబళ్ళలో
అంతటా మృత్యువే
విస్తరించుకొని ఉండి, హఠాత్తుగా ఒక్కసారి ఊపిరి వదుల్తుంది
గట్టిగా ఊదుతుంది, దుప్పట్లన్నీ తెరచాపలై ఉబ్బిపోయే ఒక కటిక రవం…
అప్పుడు రేవులోకి తేలుకుంటూ వచ్చే శయ్యలు
అదిగో అక్కడే ఎదురుచూస్తూ, అడ్మిరల్ వేషంలో.
....> ( శ్రీ భైరవభట్ల కామేశ్వర రావు )
