గతం నన్ను వెక్కిరిస్తుంది,
నా అంతరాత్మ నన్ను అవమానిస్తున్నట్టుంది,
ఈ లోకం నన్ను గేలిచెస్తున్నట్టుంది,
నీది కాని అమెగురించి ఎందుకంత ఆశ అని అంతరాత్మ తిడుతున్నట్టుంది..
కాని ఒకప్పుడు మనిద్దరం ప్రాణ స్నేహితులం కదా..?
నీ చిన్న పలకరింపుకైనా నోచుకోనంత నీచున్నా నేను..
జీవితాంతం నా తోడు ఉంటానని, మధ్యలోనే నన్ను విడచావు,
క్షణమైనా వీడను, నిన్ను విడచి నేనుండను అన్నావు
నీవంటే ఇష్టం ప్రేమ,రెస్పెక్టు నన్ను నమ్ము అన్నావు
అన్న బాసలు అన్నిటిని ఎలా మరచి పోయావు ప్రియా ,
దేనికోసం నీవు ఈ కాలం వెనుక "నాకు" దూరంగా పరుగెడుతున్నావు?
నీవు వీడినా, నా హ్రుదయంపై నీ గురుతులు చేరపలేవు కదా!
నీవు గుర్తుకు వచ్చినప్పుడల్లా గుండెలవిసేలా ఏడుస్తున్నా తెలుసా...?
నీకు నా ఆర్తనాదాలు వినిపించవు ..ఎందుకంటే నీవు మారావు..
ఎందుకింతాలా మారావని నిలదీసి అడుగలేని వెర్రివాన్ని...
నన్ను నేను నిందించుకోవడం తప్ప ఏమీ చేయలేను..
ఎందుకంటే నావళ్ళ నీవు భాదపడకుడదు కదా...?
నా ప్రేమ, నా అంతరాత్మ,
ఇప్పుడు నన్ను నిలదీసి ప్రశ్నిస్తున్నాయి,
ఎవరికోసం? ఎందుకోసం? ఈ ఆరాటం అని.
పిచ్చి మనసు నా మాట వినదు కదా!
నీ జ్ఞాపకాలే తోడుగా,
నీ ఊసులే నా ఆసరాగా,
ఈ భగ్గుమంటున్న హ్రుదయ కార్చిచ్చుని గుప్పిటపట్టి,
నేను కూడా పరుగెడుతున్నా! "నీకు" దూరంగా...
నా ప్రాణం "నీవే" అన్న సంగతి మరువవు కదా! ప్రియా...!
నీవు ఆ నిజం తెల్సుకునేప్పటికి నేను ఉండనేమో ప్రియా...!
