నిజమే..
నిన్ను నేను మరచాను..
అనుకుంటున్నావు నేను రాసే
ప్రతి అక్షరంలో ఉంది నేవే కదూ
కానీ... నువ్వే
ప్రతిక్షణం..ప్రతిఒక్క క్షణం..
గుర్తొస్తున్నావు ..
కంటి తడిలాగానో..
కవితా శకలంలాగానో
కంగారుపడి జారిపడ్డ
స్వేదపు చుక్కలానో
పెరిగిన గుండెదడలో
కల్సిపోయిన జీవితపు
అనుభవాన్ని
ఆత్రంగా అందుకోవాలని చూసి
చేజారిపోయిన గతాన్ని అందుకోలేక
చేతకానివానిలా మిగిలిపోయా
ఎందుకంటే అందరిని గెలిపిస్తూ
నన్నోడించి చేతగాని వాడిలా
చేవచచ్చిన వానిలా మిగిల్చావు గా..
జారిపోయే క్షణాలు
రెప్పల వెనక
తిరుగుతాయే కానీ
చెక్కిళ్ళపై జేరి..
బరువైనా దించవు..
వ్యస్థ జీవితం ముసుగులో
ముఖం దాస్తున్నాయి నీ జ్ఞాపకాలు
నిన్ను మరిచానన్న నమ్మకం
నీకు కలిగించడం కోసమేనేమో...
ఈ అసంకల్పిత స్పందన
సారి మరోసారి క్షమించు
నీకు నిజాలు నచ్చవు
అబద్దాలు నేను చెప్పలేను
వీడు వీడుకాకపోతే వాడమ్మ మొగుడు
నిజమే ఇదే జీవితంకదూ
రైలుబండిలో ఎక్కేవారు ఎక్కుతారు
దిగేవారు దిగుతున్నారు
నీలో నిన్నేం కోల్పోతున్నావో
నీకిప్పుడు తెలీదు
మనసుకు తగిలిన ఉలిదెబ్బ
గాటు తగిలిన రోజు అన్ని
నిజాలు రీల్లలా తిరుగుతాయి
జాగ్రత్త నేస్తమా
ఆచి తూచి అడుగులు వేయి
ఎందుకంటే నీ అంత
మేధావిని నేను కాదు
పైపై మెరుగులు కాదు
మనస్సులో అందం ఎవరికి కావాలి
మాటలతో మాయచేయాలి
మనసును మోసం చేస్తూ అది నేను చేయలేను లే
