నమస్తే తెలంగా ఆదివారం ఎడిషన్ 20 వ పేజీలో కోబ్రాన్యూస్ పై న్యూస్

ఆశతో నేను కాల్ చేసినపుడు దయచేసి నీవు ఫోను తీయ్ ప్లీజ్

ఆశతో నేను
కాల్ చేసినపుడు
దయచేసి నీవు
ఫోను తీయ్ ప్లీజ్ 
విసుగును కొంత సహించి
ఒక్క నిమిషమైనా  మాట్లాడు!
ఒక్కసారి నిన్ను 
కల్సి మాట్లాడతానని 
ఉబలాటపడితే
రాలేనని చీవాట్లు పెట్టు!
కబుర్లు చెప్పుకోవడానికైతే
కాలం విలువ నాకు తెలీదని  
గట్టిగా బెదిరించు!
కవిత్వం వినిపించడానికి
బలవంతం చేస్తే
అబద్దాలాడి
రాకుండా తప్పించుకో!
కలుసుకొనే ఇష్టం లేకపోతే
ఎగ్గొట్టడానికి
ఎన్నైనా నాటకాలాడు!
కాని -
ఒకసారి ఫోను తీసి పలుకు!
ఏ అవసరముండి
ఫోను చేస్తానో
ఎటువంటి ఆపదలో చిక్కుకొని
నీ ఆసరా కోరుతానో
నీ స్వరం విన్న నాలో 
కలిగే  భావాల తుంపరలతో 
నా మనస్సేంత  ఆనంద 
పడుతుందో నీకేం తెల్సు 
కరుణించి కాసేపు
నా ఆర్తనాదంతో
చెలగాటమాడకు!
రాంగ్ నెంబరొస్తే
కోపమొచ్చినట్టు
అవసరం లేని వాళ్లయితే
చూసీచూడనట్టు
అర్థించే ఆత్మీయున్నైన నన్ను 
గాయం చేయకు!
తెలిసిన పిలుపుని
తేలిగ్గా కొట్టేసి -
ఈ మిత్రుణ్ణి ఇంకా
ఏకాకిని చేయకు!
నా ఫోన్ బ్లాక్ లిష్ట్ల్ లో 
ఎందుకు పెట్టావు 
నేను నా మాట నీకెప్పటికీ 
వినిపిచకూడదనేగా 
నీవు రోజూ మాట్లాదే వాల్లలో 
నేను పనికిరాని వాన్ననేగా 
అంతలా నీకేం ద్రోహం చేసాను
అందరిలో నన్నిలా అవమానిస్తున్నావు 

ఆమె అడుగుల కింద నా "ప్రేమ" వాక్యం నిశబ్దంగా ముక్కలయ్యింది

నిద్ర ఒలికిన ఆ రాత్రంతా
ఆమె జ్ఞాపకాల్లో ఇటూ అటూ దొర్లుతుంటే
నాకు విరహపు మరకలు అంటుకొని
నా మనసంతా గాయాల పాలై
నన్ను వేదిస్తున్నాయి
నీవు నాలోనే వున్నావు
నీలో నేనున్నానో లేదో
అస్సలు ఓ మనిషిగా
నన్నెందుకు అర్దం చేసుకోవో తెలీదు
అపార్దంలో నన్ను ముక్కలు చేసి
నీవేం సాదిచావో
నాకిప్పటి సమాదానం లేని ప్రశ్నలే
నీ మనస్సులో లేత ప్రాయపు చిగుర్లు
ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలను
అందుకునే నా ప్రయత్నానికి
ఆమెదేహాన్ని దేవాలయం
అనుకొని నా మనసింకా తనకోసం
ప్రదక్షిణలు చేస్తూనే ఉంది
నాకు అవమానాల గాయాలను 
బహుమతిగా ఇచ్చింది
అందరిలో నన్ను దోషిని చేసి
శిదిలం అయిన నా మనసనే
ఆలయంలో తడబడుతున్న నా జ్ఞాపకాలు
ఆమె అడుగుల కింద
నా "ప్రేమ" వాక్యం నిశబ్దంగా ముక్కలయ్యింది
సున్నిత రూపం లేతగా
సున్నిత మనసు మరింత లేతగా
నేను అక్కున చేర్చుకుందామంటే
అపస్వరాలు వినిపిస్తున్నాయి
వేసవి కాలపు వేడి గాలి
ఆమె ముంగురుల చివరి
చెమట చుక్కను మోసుకొచ్చి
నా పెదాలపై చిలకరించింది
ఆమె అందాల పుష్పగుచ్చమై
పుప్పొడిని నా హృదయంపై చల్లి
నిష్క్రమించింది
ఒంటి స్తంబపు ఆలయపు జేగంటలకు
నా జ్ఞాపకాలను అతికించి
వెనె్నల చెరువులాంటి ఆమెలోకి
నాకు నేను తొంగి చూసుకుంటున్నాను
నా హృదయం ద్రవించీ ద్రవించీ
చంద్రవంకలా మారిపోయింది
మాటలు రాని మనసు
ఆమె ఆలోచనల పంజరంలో
పెనుగులాడి పెనుగులాడి
యవ్వనపు తోటలో మొలకెత్తాలని
తొలకరి వానకై కలగంటున్నది
ఆశగా, ఆర్ద్రతగా
ఎన్నాల్లని వేచి చూడను
తను రాదని తెల్సి
నా మనస్సు ఇంకా ఇంకా
తనకోసం తపన పడుతూనే ఉంది

చెంపలపై ఆత్మీయపు తడి తగిలితే ఏంటా అనుకున్నా వాన చినుకులా

అర్ధరాత్రి చెంపలపై ఆత్మీయపు తడి తగిలితే 
నా కన్నీరేమో అదేంటి నాకు తెల్వ కుండా  
వస్తున్నాయి అనుకున్నా
కిటికీ అవతల వర్షం కురుస్తోంది
తెల్లని పువ్వయి విచ్చుకున్న ఆ
కాశపు హృదయం నుండీ
జాల్వారినట్లు వాన కురుస్తోంది 
గతాన్ని గాయం చేశావుగా 
అందుకే నా కన్నీళ్ళు వానై కురుస్తోంది 

తెలియని రసప్రపంచపు రహస్య 

ద్వారమేదో తెరచుకున్నట్లుంటుంది

నీలిరంగు చీకటిలో నీడలు కదలాడినట్లు

మార్మిక ఛాయలేవో మనసును కలవరపెడతాయి

తడిసిన మట్టి వాసనతో గాలి శరీరాన్ని చుడితే

సాంద్రమూ సన్నిహితమూ అయిన స్వప్నమేదో 

స్పర్శించినట్లుంటుంది మనసెప్ప్పుడు 

నిన్నే తలస్తోంది

లేని నిన్ను నీ జ్ఞాపకాలు తలుస్తున్నాయి 

సగం తెరిచిన కిటికీ రెక్కపై

చిత్రమైన సంగీతాన్ని ధ్వనించే చినుకులు

చిరుజల్లై నన్ను తాకి నిన్నే 

గుతుకు తెస్తున్నాయి

నిద్రకూ మెలకువకూ మధ్య నిలిచి

నిద్రను దూరం చెస్తున్నాయి

మనసు ఉల్లాసంగా ఉన్నా..

ఎక్కడో ఎందుకో తెలీని భాద

మంద్రస్థాయిలో వినిపించే 

జంత్రవాయిద్యపు సంగీతవిభావరిలో

తన్మయమై పోయిన మనస్సు

తెలియకుండానే పొలిమేర 

దాటి నిద్రలో జోగుతుంది

తెరలు తెరలుగా దృశ్యం 

అదృశ్యంలోకి మాయమయినట్లుగా

ఏంటో ఏదో తెలియని భాద

తెలియని ఆందొలన 

ఎప్పుడూ నీవేం చేస్తావో 

అని ఎక్కడున్నావో అని 

తడబడుతున్న మనస్సు

నన్ను నేను కంట్రోల్ చేసుకోలేక

వర్షం లో నేను కార్చే కన్నీరు 

ఎవ్వరూ చూడలేరుగా 

నీకు చూడాల్సిన అవసరం నీకు లేదుగా 

నమ్మకు నమ్మకు ఆడల్లలోని ప్రేమలను నమ్మినవానికి చూపెడుతుంది నరకాన్ని

నమ్మకు నమ్మకు ఆడల్లలోని ప్రేమలను నమ్మినవానికి చూపెడుతుంది నరకాన్ని

నన్నెందుకు ఇలా....వేధిస్తావు

ఎవరు నీవు.....
నాకు ఏమవుతావు.....
నన్నెందుకు ఇలా....వేధిస్తావు
నీవు కలవైతే
నేను నిదురిస్తాను...
మధురమైన జ్ఞాపకమైతే
నా మస్తిష్కంలో ఏదో పొరలో.....
నిన్ను పదిలంగా.....నిక్షిప్తపరుస్తాను.
గాయం రేపె బాధవైతే
మౌనంగా.....భరిస్తాను.
కానీ....,
నీవు మాటలు రాని మౌనంలా...
వెలుగు లేని చీకటిలా...
గులాబీ చాటు ముల్లులా......
అనుక్షణం నన్ను వెంటాడే నీడలా...
ఎందుకు నన్ను ఇలా.......వేధిస్తావు...
ఒక్కోసారి నీ మాటలతో నన్ను నామనస్సును
పెద్ద పెద్ద గాయాలు అయ్యేలా చేశావు
నీకది ఆనందమా.. ఎందుకలా మారావు
అప్పుడు అలా లేవే.. ఇంతలో ఇంత మార్పా
అభిమానించినందుకు అవమానించాలా
ఎందుకలా నేనూ మనిషినే కదా
ఒకప్పుడు నేనెక్కడ భాదపడతానో అని ఫీల్ అయ్యావు
ఇప్పుడు ఏదో విదంగా భాదపెడుతున్నావు...

నన్ను నా జ్ఞాపకాలను నీ కాలి ముని వేల్లతో తన్నావు గా..?

విరిగిన బంధం విలువెరిగి
కన్నీటి దరల్లో 
చెంపల గీతలెన్ని తుడిచినా
గతం మారదు

పోయిన పరువు బరువెరిగి
పొగిలిన చింత ఎంత కురిసిన
బరువు తీరదు.
పగిలిన గుండె సాక్షిగా 

వీడిన నిద్దుర సుఖమెరిగి
నిలచిన తనువులెంత తూలినా
తనివి తీరదు.
తానేంటొ తెల్సిన క్షనాన 

జారిన మాటల పదునెరిగి
తెగిన తావుల నెంతకుట్టినా
గాయం మానదు.
గుండె లోతుల్లో 
గాయాన్ని నీవు చూడలేవుగా ..?


అంతా వీడిన ఆవల
నన్ను  నా జ్ఞాపకాలను 
నీ కాలి ముని వేల్లతో 
తన్నావు ఇప్పుడునేను 
విలవిలలాడేం ఏం లాభం ?

చెల్లని చిత్తు కాగితాన్ని  చేసి
నన్ను నీవు విసిరిన క్షనాల్లో 
నాకు నేను మడతలు పడి
ఓడిన నేను వాడిపోయిన  మనస్సుతో 
నన్ను నేను ఎప్పుడో వీడిపోయాను లే