చావేలేక బ్రతుకుతున్న ఓ మనసు నివేదన ( FB లో )

నా ప్రతి సవ్వడి
నిశ్శబ్దం తాలూకు విస్ఫోటమే
ఎన్నో ఆరాటాలు పోరాటాల మధ్య
శరీరాన్ని అద్దెకు తీసుకుని సాగుతుంటే
ఉన్న మెదడు వదిలి అద్దె మెదడుతోనే 
కాపురమని ఖరారు
కాలం లెక్కలు కుదుర్చుకున్నాక
బాగోగులకై భారీగానే తకరారు

రంగులు పొంగులు హంగుగానే 
మాట్లాడుకున్నాయి
అహంకారాలు ఆడంబరాలు 
అలంకరణలయ్యాయి
ఉప్పూకారంలో ఊరబెడుతూ
కోర్కెల సెగలో చల్లబడుతూ
నరనరాన్ని నాట్యం చేయించటమే 
వుంటుందక్కడ అన్నారు
ఇంకేముంది
కరుకుతనం ఇరుకుతనం ఇరుసుల్లో
శరీరం దాని పని అది చేసుకుపోతోంది
కళ్ళూ కాళ్ళూ
నిగ్రహంతోనో ఆగ్రహంగానో
అద్దె మెదడులో అమరలేక 
అతకలేక అల్లాడిపోతుంటాయి
నియంత్రణలేని తనంతో
నిరాశగా పగటి పరకలను 
చీలుస్తూ కట్టలు కడుతూంటాను
రేయి రమించాక దులపుకోవాలంటూ
నిస్పృహలు గోడలునిండా అతుక్కుంటే
నిశీధిని కిటికీలకు అలుకుతూంటాను
ఆక్షేపణల మధ్య అస్తిత్వం కోసం
ఎప్పుడూ లోపల్లోపల
అప్పుడప్పుడూ బయట
నాతో నాకు సమస్యే మరి
రక్తమాంసాల్లో మాత్రం తీవ్రమైన జ్వాల
ఒక కాంతి రేఖగా మెరవాలని
ఒక పచ్చని చిత్రంగా ఒదగాలని
ఒక సెలయేరులా శీతలత్వాన్ని పూయాలని
నిరంతర ప్రయాసతో పయనం
దాహానికైనా దహనానికైనా దేహమేగా
బాడుగ భారాన్ని బలవంతంగా మోసుకుంటూ
దుఃఖసాగరాన్ని తలగడలో దాచుకుంటూ
ఎన్నిసార్లు మరణించానో లెక్క తేల్చలేను
క్షమించండి
జీవించటం నాకు చాతకావటం లేదు

వ్యక్తపరచలేని నీ మాటల లేమి

కన్నీరు అడ్డొచ్చి
వెక్కిళ్ళు మాటలను మింగేసిన క్షణంలో
నీ మౌనాన్ని వింటాను.

నాలో  నువ్వు 
పడుతున్న సంఘర్షణను
వ్యక్తపరచలేని నీ మాటల 
లేమి నాకు వినిపిస్తుంది.

పదాల కోసం వెతుక్కునే 
నీ నిస్సహాయత నిట్టూర్పును  
 మౌనంలో వింటాను
అక్షరాలలో ఒదగలేని 
నీ భావాలను నా కళ్ళతో చూస్తాను

మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ
నువ్వు హటాత్తుగా ఆగిపోతావే
అప్పుడు నీ నిశ్శబ్దం  నా చెవులలో విస్పోటకాలవుతాయి….మౌనంగా 

సువిసైడ్

ఆ రెండు కన్నీటి చుక్కలు

కనుకోనలలో వేళాడుతున్నాయి

వాలే భుజం లేక…..



ఆ రెండు మాటలు

నాలికను చిధిమేస్తూ

గొంతుకలో నొక్కివెయ్యబడుతున్నాయి

వినే మనసు లేక…..



ఆ విసుగు నిస్పృహై

శూన్యంలోకి జారిపోతుంది
ఆశకు ఆసరా లేక…..


ఆ తనువు తనను 
తాను శిక్షించుకుంటూ
మరణాన్ని ప్రేమించి నిష్క్రమించింది
హత్యో ఆత్మహత్యో ముద్దాయిలెవరో
తేల్చుకోలేని ప్రశ్నలను
మనకు వదిలేస్తూ…..



మనం
ఆ మనసులను
ఆ ఆ  అంతరంగపు 
లోతులను తడమగలిగి
వారి ఆత్మలను ముద్దాడిఉంటే
ఒక మాట, ఒక చేయూత, 
ఒక ఆసరా, 
ఒక సహానుభూతి, 
ఒక ఆశ….ఇచ్చివుంటే
ఎన్ని కొత్త చిగురులు 
తొడిగేవో కదూ ఆ జీవితాలు.
చిదిమేసుకున్న ప్రతీ 
జీవితం మనల్ని వెంటాడుతూనే ఉంటుంది

source :- https://alochanalu.wordpress.com

మరణించాను

 ఓ చెరిగిపోయిన అక్షరాల్లారా కరిగిపోయిన క్షణాల్లారా! ప్రవహించండి నా కలంలో సిరాలాగ ! సరే మరణించాను నాకు   చచ్చిపోవాలని ఉంది. బహుశ విమాన ప్రమాదంలో, లేదా జలగండం వల్ల ?బైక్ ప్రమాదంలోనో... బస్సు క్రింద పడో.. అదీ ఇదీ కాకపోతే నేల మీదనే కాలధర్మం. నా శవం చుట్టూ చాలామంది చేరి ఏడుస్తున్నారు. "ఎందుకేడుస్తున్నారు, ఇప్పుడేమయిపోయిందని" అని నేనెంత ధారాపాతంగా అరుస్తున్నా ఎవరికీ నా మాటలు వినబడవు. " అనంతర కార్యక్రమం గురించి ఆలోచించామన్నా" రెవరో! దహన సంస్కారం ఎజండాలోకి వచ్చింది. అదే వీల్లేదన్నాన్నేను. మతానికి సంబంధించిన ఏ విధమైన కర్మకాండకీ నా (సజీవ లేదా నిర్జీవ) కళేబరాన్ని అంకితం చెయ్యడం అనే పనికి నేను సుతరాము అంగీకరించను.     
            చుట్టూ మూగిన వాళ్ళలో కొంతమందికి నేనొకసారి రాసిన మరణశాసనం జ్ఞాపకం వచ్చింది. అందులో నేను, "నేను చచ్చిపోయాక జరగవలిసిన మొట్టమొదటి పని నా శవాన్ని ఉస్మానియా హాస్పిటల్ లో అప్పగించడం" అని రాశాను. ఆ తర్వాత జరగవలసిన పని అక్కడున్న మెడికల్ కాలేజి విద్యార్దుల్లోని నిరీశ్వరవాదుల ఆధ్వర్యం కింద జరగాలని నా ఆకాంక్ష. ఏడ్చి, ఏడ్చి ఆగిపోయిన వాళ్ళు, ఆగిపోయినా, ఏడుస్తున్న వాళ్లింకా ఏడుస్తూనే ఉన్నారు. ఎడవమనండి నాకు అభ్యంతరం లేదు. విరసం వాళ్ళు నన్నూరేగిస్తామన్నారు. నా అభ్యంతరం లేదు. నా శవం మీద ఎర్రజెండా కప్పడం మాత్రం మరిచిపోకండని మరీ మరీ అభ్యర్ధించాను.  
                       నా కొడుకే వచ్చి తన చేతుల్తో నా తలకి కొరివి పెడతానన్నాడు. ఇది వాడికి పుట్టిన బుద్దికాదనుకుంటాను. ఎవరో చెప్పించిన ట్యూషన్ అయినా అదే వీళ్ళేదంటాన్నేను.

                                                                                                      .....  శ్రీ శ్రీ

చచ్చిపోవాలని ఉంది...

చచ్చి పోవాలని...
ఈ లోకం వీడిపోవాలని...
నన్ను నేను దహించుకోవాలని...
అన్నీ వీడి మరణించాలని...
ఎన్నో సార్లు అనుకున్నా
అన్ని సార్లూ వాయిదా వేసుకున్నా...
క్యాలెండర్ లో తేదీలు మారినట్లు
నిర్ణయాన్ని మార్చుకున్నా...
బతకాలని లేకున్నా బతికే ఉన్నా...
మనసైన మనసులో
స్థానం కోల్పోయి
తుది అంకంలో
నా మనసులో విషాదం
నింపుకుని
పరాజితుడిగా
నిష్క్రమించలేక
బతికిపోయాను...
ఇప్పుడు మళ్ళీ
చచ్చిపోవాలని ఉంది...

మూగగా రోదిస్తూనే వుంది మనస్సు

మనసు ఒక మౌనం, 
కాని నేను నీ మనసు లోని మౌనాన్ని 
మాటలుగా మార్చాలి అనుకున్నా,
కాని ఏమీ చేయలేని 
నిస్సహాన్ని అని తెల్సింది 
ఎందుకో పెదవులు 
కదలక మాటలు 
కాస్త మూగబొయినాయి
కళ్ళలొని కాంతి  తేజస్సు వీడి తన్మయం 
చెందవలసిన సమయం లొ 
తనకొసం తపించిన  మనస్సు  
మాటలను  కళ్ళతొ పలికించ లేక 
బింధువుల రూపంలొ 
కన్నీటి భాష్పలుగా పంపుతున్నాయి.... 
ఓ మాటలు  రాని మౌనమా. .. 
మనసులో ముగగా 
రోదిస్తున్న ఓ జ్ఞాపకమా 
నా  భాష్పలని  జలధారగా 
హా హృదయ బారాన్ని మోస్తూ 
ఆబారాన్ని వెచ్చని కన్నీటిగా బైటీకి తెస్తూ 
మూగగా రోదిస్తూనే వుంది మనస్సు 
నన్ను ఇలానే వుందనీ ఎప్పటికీ 
నన్ను  మార్చద్దు అని మౌనంగా 
పంపుతున్న సందేసం ఇది 
ఈ నా మౌన సంభాషణ శ్వాశగా నీ దరి చేరి 
నిన్ను  నా దరి చేరుస్తుంది
నీ పై మనసు చావక 
ఎప్పతి కైన ఎదురు పడతావని ఆశగా జీవిస్తున్నా

తెలుగమ్మాయి హ్రుదయంలో భావాలు

నేను తట్టుకోలేనంతగా ప్రేమించకు
నాకు అందనంత  దూరంగా నీవు ఉండకు
నువ్వు ప్రేమించలేనంత నిన్ను ప్రేమించానని
నీ ప్రేమని నాకు చెప్పడం మరువకు..

నేను లేని ఒంటరితనాన్ని ఊహించకు
నన్ను తలచి మౌనంగా రోధించకు
నా ప్రేమని నీవు మరిచే ప్రయత్నం చేస్తూ
నిన్ను మరువమని నన్ను శపించకు..
------ అప్పుడు-ఇప్పుడు -----------
నేనెరిగిన కార్యం కేవలం నీ అడుగు నీడలో నేను

అప్పుడు దగ్గరై దూరం, ఇప్పుడు దూరమే దూరం

ఈ నిరీక్షణలో నేను ఏమౌతానో అన్న చింతలేదు

అప్పటి ధ్యాసలో ఇప్పుడు శ్వాసపీలుస్తున్నా

కాలమిచ్చే తీర్పుకి పర్యవసానం ఏమౌనని భాధ

దూరమవలేక భాధప్పుడు, దూరమై వ్యధిప్పుడు

ఆశలేం అందనంతెత్తులో ఎక్కి కూర్చుని లేవు

ఆశలప్పుడు అడియాశలే, ఇప్పుడదే బాటన్నాయి

---------- నాకు తెలిసింది ------------------
నేనెరిగిన చర్య కేవలం నీ అడుగు నీడలో నేను

అప్పుడు దగ్గరై దూరం, ఇప్పుడు దూరమే దూరం

ఈ నిరీక్షణలో నేను ఏమౌతానో అన్న చింతలేదు

అప్పుడున్న ధ్యాసలోనే ఇప్పుడు శ్వాసపీలుస్తున్నా!

కాలం ఇచ్చే తీర్పుకి పర్యవసానం ఏమౌనని భాధ

దూరమవలేక భాధప్పుడు, ఇప్పుడు దూరమై వ్యధ

నా ఆశలేం అందనంతెత్తులో ఎక్కి కూర్చుని లేవు

ఆశలప్పుడూ అడియాశలే, ఇప్పుడదే బాటన్నాయి!

source ;-http://telugammaye.blogspot.in/