ఆ రెండు కన్నీటి చుక్కలు
కనుకోనలలో వేళాడుతున్నాయి
వాలే భుజం లేక…..
ఆ రెండు మాటలు
నాలికను చిధిమేస్తూ
గొంతుకలో నొక్కివెయ్యబడుతున్నాయి
వినే మనసు లేక…..
ఆ విసుగు నిస్పృహై
శూన్యంలోకి జారిపోతుంది
ఆశకు ఆసరా లేక…..
ఆ తనువు తనను
తాను శిక్షించుకుంటూ
మరణాన్ని ప్రేమించి నిష్క్రమించింది
హత్యో ఆత్మహత్యో ముద్దాయిలెవరో
తేల్చుకోలేని ప్రశ్నలను
మనకు వదిలేస్తూ…..
మనం
ఆ మనసులను
ఆ ఆ అంతరంగపు
లోతులను తడమగలిగి
వారి ఆత్మలను ముద్దాడిఉంటే
ఒక మాట, ఒక చేయూత,
ఒక ఆసరా,
ఒక సహానుభూతి,
ఒక ఆశ….ఇచ్చివుంటే
ఎన్ని కొత్త చిగురులు
తొడిగేవో కదూ ఆ జీవితాలు.
చిదిమేసుకున్న ప్రతీ
జీవితం మనల్ని వెంటాడుతూనే ఉంటుంది
source :- https://alochanalu.wordpress.com
