నువ్వు నా "గమ్యానివే"..

అడుగు దూరంలో నువ్వు.. 
మన మధ్య ప్రయాణం అనంతం.
కాదు.. కాదు.. నా జీవితం.
నిన్ను పొందకపోవడమే నా అస్తిత్వం కాబోలు.
నాకు అందకపోవడం నీది.

నువ్వు నా "గమ్యానివే".. 
లేకుంటే, మనం వేరుగా ఎలా ఉంటాం ?
ఎందుకుంటాం.

కెరటాల మీద ఒడుపుగా,
నేను నడిచిపోతుంటే.. ఒంటరిగా..
పండు వెన్నెల్లో.. మండుటెండల్లో..
విస్పోటనంలో.. నిశ్శబ్దంలో..
మౌనంలో.. మధనంలో.. నాలో..
ఆకాశం చివరన సముద్రాల్ని తడుముకుంటూ..
నీ వెంట నేను చేసేది ఆరని పరుగు.
ఎవరో నన్ను తరుముతున్నట్టు.. నీ వెంట.
ఒంపైన క్షణాలన్నీ.. జ్ఞాపకాలై.
గుండె ఒంట్లో ఒదిగి పోతుంటాయి.
మిగిలినదంతా గతం. కేవలం.

మనసు ఘర్షన ...అన్నీ సమాదానం లేని ప్రశ్నలే

మనం ఆశించినట్టు మరొకరు ఉండకపోతే పిచ్చివాళ్లమైపోతాం,నాదనుకున్నది నాది కాక మరెవరిదీ  కాకూడదని మొండి పట్టు పడతాం.బలంతోనో, కన్నీళ్లతోనో సొంతవాళ్లనే మానసికంగా యాతనపెడతాం.ఇదంతా అసహజమో, అవాంఛనీయమో అనలేము. అనివార్యం అని మాత్రం ఒప్పుకోవాలి. కొన్ని సమస్యలకి పరిష్కారాలు తోచవు. మరికొన్ని ప్రశ్నలకి సమాధానాలు దొరకవు. అలాంటప్పుడు ప్రశ్నల్ని తెలుసుకోవడమే పురోగతి. అలాంటి ఒక ప్రశ్న అప్పుడప్పుడూ మనకి మనం వేసుకుంటూ ఉండాలి -అసలు మనమిలా ఎందుకున్నాం?...ఏమాత్రం సంక్లిష్టత లేకుండా ’ఫలానా’ అని నిర్వచించదగ్గ వ్యక్తిత్వం బహుశా ఎవరికీ ఉండదు. సహజంగా కొత్తవిషయాలంటే భయపడే మనిషి ఒక దశలో జీవితంలో కొత్తదనం లేకపోవడాన్నిభరించలేకపోవచ్చు. అది మరొకరకమైన నిర్లిప్తతగా మారి మానసికంగా బలహీనుణ్ణి చెయ్యవచ్చు.తనని తాను సమర్ధించుకోలేని, సమాధానపరుచుకోలేని అసమర్ధత మనిషిని అతలాకుతలం చేస్తుంది. ఈ సందర్భాల్లో తన గొప్పతనం మీద మితిమీరిన విశ్వాసం కంటే తనలోని సాధారణత్వం పట్ల స్పృహ ఉండటం అవసరం. కొన్ని తప్పనిసరి సంఘటనలు అప్పటికే మనతోఉన్న గొప్ప వస్తువుల ఉనికిని తెలియజేస్తాయి.ఒక చిన్నపాటి ఎడబాటు రోజూ అతిమాములుగా చూసే సంబంధాలకి గొప్ప విలువని అపాదించవచ్చు.ఘాటైన విషాదం ఒకటి అంతవరకూ ఉన్న జీవితంలోని కులాసాని సూచించవచ్చు.ఏ భాషలో ఐనా పదాల మధ్య వ్యాకరణం ఉంటేనే అవి అర్థవంతమైన వాక్యాలౌతాయి. భాషకి వ్యాకరణంలానే మానవ సంబంధాల మధ్య సంస్కారం అర్థాన్నిస్తుంది. అహం, వ్యక్తిత్వం, గుర్తింపు, ఒంటరితనం… ఈ విడిపదాలన్నిటిని సమన్వయపరిచే వ్యాకరణం సంస్కారం. ఉదాత్తమైన మిగతా అన్ని ఆశయాల్లానే మానవ సంబంధాల్లో, మానసిక స్పందనల్లో సంస్కారం కోసం సాధన సాగుతూనే ఉండాలి. కొన్ని రోజులో, కొన్ని సందర్భాల్లోనో మాత్రమే కాదు… మనిషి ఉన్నంత కాలం, మెరుగైన మనిషిగా బతకదల్చుకున్నంతకాలం.నిజానికి అబద్దాంకి మద్యి దూరాన్ని పెంచి మనసును చపుకొని ...మనిషిగ బ్రతకాలనుకునే వారే స్వార్దం ఎన్ని అబద్దాలనైనా ఆడిస్తుంది ..నిజం అని తెల్సి తన స్వార్దం కోసం ఎదుటి మనసులను భాదపెదుతున్నాం అని తెల్సి ...కొద్దిపాటి ఆనదంలో మునిగిపోతూ గతాన్ని మర్చి ..ప్రస్తుతంలో అసలు నిజాలను ఏమార్చి బ్రతుకుతున్నారు నిజాలు తమ నైజాలను మార్చుకున్న క్షనాలను ఎన్నని లెక్కపెట్టుకోను ..నేను నేనేనా నేనెందుకు ఇలా అయిపోయాను అన్నీ ప్రశ్నలే . ఒక్కప్రశ్నకు సమాదానం లేదు అన్ని తెల్సి సమాదానం వెతికే ఓపొకలేదు.. ఓర్వలేని భాదను గుండెల్లో పెట్టుకొని ఏకాకిలా గతాన్ని తల్చుకొంటూ నేనెందుకిలా

నిదురిస్తే మళ్ళీ మేలుకొంటానా,

నిదురిస్తే మళ్ళీ మేలుకొంటానా,
మరణిస్తే మళ్ళీ పుడతానా
ఎందుకు బ్రతకాలి
బ్రతికి  సాదించేదేముందొ
ఇపుడే చూడగలిగినంత చూసుకోవాలి
నా మెలకువ బెలూనులో జ్ఞాపకాలను
చాతనైనంత నింపుకోవాలి..
నన్ను నేను దాచుకోవాలి
ఈ విశాలమైన ఆకాశంతో,
నక్షత్రాలతో, చలిగాలులతో
నాకిక పనిలేదు నేను
ఇప్పుడూ ఓంటరిని
నామీద నాకు అసహ్యం వేస్తుంది
నీన్నేమనగలను
అర్హత లేని మనస్సుకదా నాది

నిద్రరాని ఈ రాత్రి,
నా మనసు గది తలుపులు తెరిచి
నన్ను నేణు చూసుకున్నా
అన్ని అరల్లో
అన్ని పొరల్లో నేవే వున్నావు
నాకోసం నేను
ఎక్కడన్న కనిపిస్తేనేమో అని
లేదు నాలోనే నేను లేనప్పుడూ
నేనేందుకు బ్రతకాలి
చలికి ఒణికిన గాలితెర
ఒకటి మళ్ళీ జీవితం తాకినట్టు తాకివెళ్ళింది
అది నిజం అనుకున్నా
కాదు అది బ్రమని తెల్సింది
అద్దంలాంటి ఆకాశంలోకి
ప్రశ్నలన్నీ పక్షుల్లాగా ఎగిరిపోయాయి
కొన్ని గద్దలై నన్ను పొడుస్తున్నాయి
ఈ రాత్రి ఎంత బావుంది
రేపటి రాత్రిని చూడలేనేమో
ఈ చల్లదనమూ,
ఆకాశమూ ఎంత బావున్నాయి
ఇవన్నీ ఇప్పుడూ నాకోసం లేవేమో
వీటన్నిటినీ చూడటమెంత బాగుంది
కాని రేపటిని కనలేని నాఖు
ఇప్పుడు తలచుకొని చుస్తే అన్నీ
వింతగ కనిపిస్తున్నాయి
రేపటి వెలుగులు చూడలేనేమొ
ఇప్పుడూ మూసిన కనులు
రేపటికి తెరువలేనేమో

నా ఎదనిండా ఖాళీ.. భర్తీ చేయలేని శూన్యం..

రాత్రివేళ లోకం అనే
చీకటనే దుప్పటి కిందా,
కళ్ల వెనకా చిక్కనై మిగిలిపోయిన 
గతం వెక్కిరిస్తుంది
కరుడు గట్టిన నిజం 
నైజం మార్చుకుంది
వాస్తవం గాఢత కోల్పోయి 
నల్లటి అక్షరాలుగా మారాయి
“కాలిన మనసు కాగితం లో 
తగలబడిన అక్షరాల సాక్షిగా ”
నా మది లోపల?
నువ్వు-నేను అన్న నిజం
అబద్దమైంది అని
నిన్నడీగితే
ఏం చెబుతావు?
నిజాన్ని కాదనగలవా
అబద్దాన్ని ఇప్పుకుంటావా
అక్షరాలు కూడదీసుకొని రాసే
కవిత్వంలో?
దుఃఖదాయకమైన జీవితంలోకి
కూరుక పోవడానికి కారణం
నీవు చేసీన మోసమే కాదా...?
ఇప్పతి నాజీవిత గమనానికి కారనం 
నీవుకాదా నన్ను ఏమార్చింది నీవుకాదా ...?
నా ఎదనిండా ఖాళీ..
భర్తీ చేయలేని శూన్యం..
నా ప్రశాంతతను 
ఎవరు భగ్నం చేస్తారు?
నాలో నేను ఎంత వెతికినా
కానరని నాలోకి నేణు
తొంగిచూడాలనుకుంటా
మనసులో ఆశచావక
నీలోకి తొంగి చుస్తే
నీ మనసులో ఎప్పుడూ ఎవరో ఒకరు
తచ్చాడుతూనే ఉంటారు
నీలో నీవు చూడగల లోతెంత?
నిన్ను నువ్వు వెతుక్కుంటూ
నిన్ను నీవు చూసుకున్నావా
నిజాణ్ని అన్వేషించావా
అదే చేస్తే నీలో నిజాయితి చచ్చిపోయేది కాదు

to day my pic

నా గుండె బరువెక్కింది మోయలేనంత భారంగా అనిపిస్తుంది

ఎక్కడున్నావు ఏం చేస్తున్నావు
ఎప్పుడైన నేను గుర్తొస్తానా
నీవు నానుంచి వెల్లగానే
మనస్సంతా ఏదో చెప్పలేని వెలితి
అంతా శూన్యం.. భరించలేని శూన్యం
తట్టుకోలేనంత భాద
మర్చిపోలేనంత వేదన ..
నీకన్నీ తెలుసు
అయినా మౌనంగా ఉంటావు
నీమౌనంలో ఎన్ని ప్రశ్నలు
నేనే వేసుకోను
నీ నిశ్శబ్దంలో ఎన్ని
సమాదానాలు
నాకు నేనే వెతుక్కొను
నీవు నాతో
ఉన్నప్పుడు హృదయం
ఎంత హాయిగా...గాళ్ళో
తే లుతున్నట్టు ఉండేది
అప్పుడు నీవు
నా హృదయంలోనే ఉన్నావు కదా
నీవు నాహృదయం నుండి
నీ అంతట నీవే
బలవంతంగా వెళ్ళిపోయావు
అప్పటీనించి
నా గుండె బరువెక్కింది
మోయలేనంత
భారంగా అనిపిస్తుంది
ఇదేం వింతో అర్దంకాదు...
ఇప్పుడు నీవు మరొకరి
హృదయంలో చేరిపోయావన్న
నిజం తెల్సిందేమో నామనస్సుకి
అదే చెబుతుంది నీవు
ఎప్పుడూ సంతొషంగా ఉంచాలని
నాకు భాదైనా నీసంతోషంకోసం
నన్ను భాదపడమని
ఏంటో కదా నాది పిచ్చి హృదయం
నిజాలను నమ్మదు ..
అన్నీ నా కళ్ళెదుర్గానే జరుగుతాయి
అయినా ఏదీ నిజం కాదేమో అన్న 
బ్రమలో బ్రతుకుతున్నా ఇప్పటికీ
ఏంటో నాకు 
ఇప్పటికీ అర్దం కాదు
ప్రపంచలో నీకు
నేనొక్కడీనే శత్రువును
అందరు మంచివాల్లే
అదరితో మాట్లాడుతావు
ఒక్క నాతో తప్ప ...ఏందుకో చెప్పవూ

నాలోకి నేను కాకుండా నా నించి నేను దూరంగా...

పగలంతా ఒద్దికగా 
కూర్చున్న జ్ఞాపకం
ఉండుండి వీచేగాలిలా
వళ్ళు విరుచుకుని
రాత్రి నా మనసుపై దాడి చేస్తుంది
మనసు వాకిలి పొడవునా 
రాలిన పారిజాతాలతో
కాసేపు గతి తప్పిన 
అక్షరాలతో 
అక్షరాభ్యాసం చేసుకోవాలి!
మనస్థాపాల మసకతెరలను 
దాటుకోవాఅని
నన్ను నేను 
దాచుకొని పరిగెత్తుతున్నా
నేను నానీడ తొ 
గొడవపడాల్సి వస్తుంది
అందుకే ఈ నిశిరాత్రిని
ఈ నింపాది రాత్రిని 
నీకు పరిచయం చేయాలి
అందుకే నీకోసం వెతుకుతున్నా 
కాస్త కనిపించవూ ..

కటిక చీకటిలో 
మనసుపై మిగిలిపోయిన
ఆఖరి కన్నీటి 
చారికను అదృశ్యం చేస్తూ
చీకటి చిక్కపడుతుంది..
ఆకాశమల్లెలు 
ఒక్కొక్కటిగా విరబూస్తాయి
నాలుగు మాటలు 
చెప్పుకోడానికో
లేక తప్పిపోయిన 
కలల్ని వెదుక్కోడానికో
ఓంటరిగా ఆకాశంవైపు చూస్తు
ఆక్షనంలో ఏం చేస్తున్నావంటూ
నీజ్ఞాపకం నన్ను 
ఆడిగితే ఏమని చెప్పను

ఎందుకో అనిపిస్తుంది 
జ్ఞాపకాల శకలాలనీ..
సుదూర స్వప్నాలనీ
పగటి పాట్లనీ
వాటంతట వాటికి వదిలేసి
ఈ రాత్రిని జీవించాలని ఉంది
నాలోకి నేను కాకుండా
నా నించి నేను దూరంగా..
నన్ను నేను గా
ముక్కలుగా 
వేరుచేసి విసిరేస్తూ
తేలికై పోవాలి.. 
నాలో నేను ఏకమై పోవాలి
జాబిల్లి ఆకాశంలో ముసిముసి
నవ్వులు నవ్వుతోంది
అది జరిగదులే అని 
వృదారయాస అని నిజమే కదూ