ఈరోజు ఉదయం చలిలో కొన్ని వణికిపోతున్న సంభాషణల్ని మనం అటూ ఇటూ రువ్వుకుంటూ కూర్చున్నాం. నీ సందేహంలోకి నేను పూర్తిగా ప్రవేశించగలనని అనుకోను కాని, ఆ దేహపు గోడల మీద పక్షినై కాసేపు రెక్కలు రెపరెప ఆడిస్తూ తిరిగానేమో బహుశా చివరి అకంకు వచ్చాము కదూ ఇన్నేళ్ళ ఇన్ని తడిపొడి బంధాల పెళుసు కాగితమ్ముక్కల చప్పుళ్ళలో ఏ ఇతర ఆకాశంలోకైనా కాస్త హాయిగా ఎగిరిపోగలనన్న నమ్మకం ఈ పక్షి గుండెకి లేదు కాదు ఊహల్లో ఎగిరె పక్ష్ రెక్కలు విరగ్గొట్టిందొ నీవే కద ప్రతి దేహాన్నీ వొక ఇనప పంజరం చేసి, అందులో దాక్కున్న గుండెకి అన్ని అసహజత్వాలూ నేర్పుకున్న లౌక్యాల తేలిక సౌఖ్యాల కాలం కదా మనిద్దరిదీ ఇలాంటి వొకానొక స్థితిలో నువ్వడుగుతున్నావ్: “రాసిందల్లా సగంలో అబద్ధమై తెగిపోతున్నప్పుడు ఏం రాయమంటావ్? రాయకుండా వున్న రోజో, సగం రాసిన కాగితాలు చింపేసిన రోజో కాస్త ప్రశాంతంగా నిద్రపోతున్నప్పుడు- రాసి, పూర్తయ్యాకక్ పడే ఉరికోతని భరిస్తూ ఎందుకూ నిద్రపట్టని రాత్రిని కావిలించుకొని?” గడిపిన ఆ రాత్రుల్లో హోరెత్తిన నాహృదయ ఘోష నీకేం తెలుసు ..అవసరాన్ని బట్టి స్నేహాలను మారుస్తూ స్వార్దం కోసం నా మనసుకు గుండె కోత మిగిల్చి నిన్ను చూసి నీవు ఆనద పడుతున్నావు ..వీడు వీడు కాకపోతే మరోడు ..లేదంటే వాడమ్మ మొగుడు ..నీక్కావలసింది స్వార్దము ఆనందం నిజాయితి స్నేహం ప్రేమ నీకక్కర లేదు..మరి నన్నెందుకు ఎన్నుకున్నావు నా మనసుతో ఎందు ఆడుకొన్నావు నివాడే గేంలో నన్నెందుకు సమిదను చేశావు నేను అడగలేకపోయాను కాని అడిగే అవకాశంలేదు అడిగే ద్రైర్యాన్ని ఎప్పుడో కోల్ఫోయేలా చేశావు ..నీ ఆనందం నీది కదూ ఏంటో సగం మాత్రమే రాసిన కాగితాలు కూడా నాకు ఉరి కంబాల్లా కనిపిస్తున్నాయి రోజూ! ఆ స్తంభాల మధ్య దిసమొలతో చావు ఆట ఆడుకుంటూ రాత్రిలోకి జారుకుంటూ వెళ్తున్నానని నీకు చెప్పాలని అనుకుంటా. కాని, ఎందుకో కర్తకర్మ క్రియలన్నీ ఎంచక్కా అమరుకుంటూ వచ్చిన వాక్యం మీద చచ్చేంత ప్రాణం చావు రేఖ మీద విలవిల్లాడుతూ కూడా ఆ వాక్యం క్రియాంతం అయినప్పుడు వొక ప్రాణాంతక క్రీడానంతరం లోపలి తెల్లప్రవాహం అంతా వొక్కసారిగా పెల్లుబికి పారిన తృప్తి అసంపుర్తిగా మారి నన్ను దహించి వేస్తుంది నీవు అవును అన్నా కాదన్నా ఇది నిజం
