నాలో వున్న నిన్ను నీలో వున్న నన్ను క్షమించేసుకుందాం

నువ్వు నేను
విధి పన్నిన వలలో ఇరుక్కున్న గువ్వలం
గతం విసిరేసిన కాలంలో కరిగిపోయిన జ్ఞాపకాలం
గింజలు చల్లి దాక్కున్న వేటగాళ్ల వేటకు దొరికిన
అమాయకపు ప్రేమ పక్షులం
నీలోకి నేను నాలోని నేను 
రావాలనుకున్నా రాలేని 
రాతి మనుషులం 
ఏమార్చిన వారు 
ఎంతో నిబ్బరంగా వున్నా 
నిన్ను నమ్మిన నేను 
మౌనంలో దాగి నీవైపు తొంగి చూస్తూనే వున్నా 

అ గుడిలో జ్ఞాపకాలు  నాలో 
ఇంకా పదిలంగానే వున్నాయి
అందుకే అప్పుడప్పుడూ ..
విడినాడిన నిన్ను తలస్తూ 
అక్కడే అప్పుడప్పుడు తచ్చాడుతుంటా
అక్కడ  తనతో నీవు కనిపిస్తేవేమో అని
అప్పుడైనా నీ సంతోషంలో కరిగిపోతున్న 
తనతో నీవు ఎంత ఆనందంగా  
వున్నావో చూద్దాం అని 
ఏం జరుగుతుంతో తెలీక 
తెలుసుకోవలనుకున్న 
దగ్గరకు రాలేనంతదూరంగా 
మనకు మనమే ఎవ్వరికీ తెలియకుండా 

ఎవరి కన్నీళ్ళు వాళ్లమే 
తుడిపేసుకుందాం
నిద్ర లేచాక కలల్ని చివరి వాక్యాలతో 
మన కథల్ని మనమే  మొదలెడదాం
పూర్తిగా రాయబడని 
రాయలేని దీనమైన పదాల 
చేత రహస్యంగా క్షమించబడుతూ 
సిరా చుక్కల్ని విదిలించిన 
చోటల్లా వీలైతే మరకలు చెరిపేస్తూ 
నాలో  వున్న నిన్ను 
నీలో వున్న నన్ను క్షమించేసుకుందాం